پروانه منصوری

هدف از این پژوهش، تحلیل تاثیر مصلحت اندیشی سرپرست بر مصلحت اندیشی کارکنان با تاکید بر نقش تعدیل کننده مبادله رهبر-عضو و نقش میانجی گری تسامح غیراخلاقی کارکنان می باشد. پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی و از نظر ماهیت و روش، توصیفی – پیمایشی از نوع همبستگی است. جامعه آماری این پژوهش (850نفر) کارکنان بیمارستان شهدای کارگر شهرستان یزد بوده که از طریق فرمول کوکران 265 به شکل تصادفی ساده انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه های مصلحت اندیشی سرپرست Greenbaum et al (2018)، مصلحت اندیشی کارکنان Greenbaum et al (2018)، تسامح غیر اخلاقی کارکنان Froelich & Kottke (1991) و در نهایت مبادله رهبر-عضو Graen & Uhl-Bien (1995) بود. روایی (همگرا و واگرا) و پایایی (بار عاملی، ضریب پایایی مرکب، ضریب آلفای کرونباخ) پرسش نامه ها حاکی از آن هستند که ابزارهای اندازه گیری از روایی و پایایی خوبی برخوردار هستند. نتایج حاصل از آزمون فرضیات توسط نرم افزار SMART-PLS و با استفاده از آماره آزمون t و ضرایب مسیر (β)، نشان داد که مبادله رهبر-عضو و تسامح غیراخلاقی کارکنان می توانند به ترتیب نقش تعدیل گر و میانجی گری را داشته باشند. با وجود مدل طراحی شده می توان انتظار داشت که مدیران بیمارستان می توانند از طریق کاهش مبادله رهبر-عضو به کاهش سطح مصلحت اندیشی سرپرست بر مصلحت اندیشی کارکنان بپردازند اما با افزایش تسامح غیراخلاقی کارکنان سطح مصلحت اندیشی سرپرست و مبادله رهبر-عضو بر مصلحت اندیشی کارکنان را افزایش می دهند، و این شاید در کوتاه مدت جواب دهد اما در بلندمدت هرگز نخواهند توانست به مدیریت بیمارستان ادامه دهند و ضربه مهلکی را بر پیکره آن خواهند زد.