ثنا جوانی

کودکان کم توان ذهنی، به لحاظ جسمی، فکری و عاطفی نسبت به همسالان خود در سطح پایین تری قرار دارند. هدف از مطالعه حاضر بررسی شیوع سندرم متقاطع فوقانی در کودکان کم توان ذهنی بود. روش تحقیق از نوع توصیفی بوده که تعداد 50 نفر (30 دختر و 20 پسر)، با میانگین سنی (1/28±12) و بهره هوشی 35-85 از شهرستان های ارومیه و تکاب با روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب شده اند. هوش این افراد توسط پرسشنامه هوش وکسلر، میزان سر به جلو و شانه به جلو به وسیله روش تصویربرداری از نمای جانبی و میزان کایفوز توسط خط کش منعطف ارزیابی شد. همچنین از ضریب همبستگی پیرسون در نرم افزار spss25 جهت بررسی ارتباط بین مولفه های سندرم متقاطع فوقانی استفاده شد. یافته ها حاکی از شیوع ناهنجاری سربه جلو به میزان 84%، شانه به جلو 68% و کایفوز 74%، در افراد 10-14 ساله کم توان ذهنی می باشد. ارتباط بین سربه جلو و شانه به جلو 0/81، ارتباط بین سربه جلو و کایفوز 0/69 و ارتباط بین شانه به جلو و کایفوز 0/68 مشاهده شد. با توجه به شیوع بالای سندرم متقاطع فوقانی در افراد کم توان ذهنی، ارائه توصیه ها و برنامه های تمرینی عملکردی متناسب با شرایط جسمی و ذهنی در این افراد ضروری می باشد