مریم پشت کوهی

مقدمه: رشد پس از سانحه و تحمل ابهام به عنوان مهمترین فاکتورهای روانشناختی در بیماران مبتلا به سرطان شناخته شده اند. از این رو، پژوهش حاضر  با هدف پیش بینی نشانه های اضطرابی بر اساس تحمل ابهام و رشد پس از سانحه در زنان مبتلا به سرطان سینه انجام شد . روش: پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی بود جامعه پژوهش حاضر تمامی زنان مبتلا به سرطان سینه در دو مرکز خصوصی شهر تهران در نیمه دوم سال 1397 بود که از این بین، 150 نفر به شیوه نمونه گیری هدفمند جهت آزمون فرضیه ها انتخاب شدند. شرکت کنندگان به پرسش نامه های اضطراب بک (1990)، رشد پس از سانحه تدسچی و کالون (1996) و تحمل ابهام نوع 2 مک لین (2009) پاسخ دادند و داده های به دست آمده با استفاده از رویکرد سلسله مراتبی تحلیل رگرسیون چند متغیری تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد تحمل ابهام 4/26 درصد از واریانس علائم اضطراب را در زنان مبتلا به سرطان سینه تبیین کرد. در مرحله دوم، ورود مؤلفه های رشد پس از آسیب به معادله، باعث شد تا 6/39 درصد از واریانس نشانه های اضطرابی تبیین شود. همچنین از بین مؤلفه های رشد پس از آسیب، دو مؤلفه ارزش زندگی و ارتباط با دیگران به صورت منفی و معنادار، علائم اضطراب را در بیماران مبتلا به سرطان پستان پیش بینی کردند . نتیجه گیری: بر پایه نتایج پژوهش حاضر می توان بیان کرد که رشد پس از سانحه و تحمل ابهام، نقش پیش بینی کنندگی خوبی در نشانه های اضطرابی بیمارن مبتلا به سرطان پستان دارند.