فراز قلبی

در نظریه های سنتی در باب سرشت گزاره ها، گزاره ها حامل های اولیه بازنمایی هستند. یک نظریه عمل - نوع در باب سرشت گزاره ها بر آن است که نظریه های سنتی نمی توانند به نحو رضایت بخشی بازنمایی گزاره ها را تبیین کنند؛ بنابراین ما باید نظریه های سنتی را کنار بگذاریم. مطابق با یک نظریه عمل - نوع، وقتی یک عامل یک ویژگی را بر یک شیء حمل می کند، آن شیء را به مثابه چیزی که واجد آن ویژگی است بازنمایی می کند. این یعنی آنکه عامل به واسطه عمل حملی که انجام می دهد حامل اصلی و اولیه ویژگی بازنمایی است. در این نظریه گزاره ها انواعِ نمونه های عمل حمل هستند و ویژگی بازنمایی را از این نمونه ها به ارث می برند. در این مقاله دو تقریر اصلی نظریه عمل - نوع معرفی شده است: تقریر سومز و تقریر هنکس. سپس مهم ترین نقاط قوت و ضعف هر تقریر بیان می شود. با عطف توجه به نقاط ضعف هر تقریر نتیجه گرفته می شود که هیچ یک از دو تقریر نمی تواند به عنوان یک نظریه موفق عمل - نوع محسوب شود؛ همچنین با عطف توجه به نقاط قوت و ضعف هر تقریر نشان داده می شود که یک نظریه عمل -  نوع برای آنکه یک نظریه موفق محسوب شود باید چه شرایطی را برآورده کند.

مطابق نظر کریپکی، کسی که مرجع «یک متر» را با توصیف معین «طول میله S، در پاریس، در زمان t» تثبیت می کند می تواند به صورتِ پیشینی بداند که یک متر طول میله S، در پاریس، در زمان t است. اسکات سومز ادعای کریپکی را به صورتِ استدلال بازسازی کرده و نشان داده است که این استدلال مبتنی بر سه اصل است. او سپس ادعا کرده است که اصل سوم معنایی را از مفهوم پیشینی مفروض می گیرد که با معنای سنتی این مفهوم هم خوانی ندارد. بنابراین، اگر استدلال کریپکی مبتنی بر همان معنای سنتی از مفهوم پیشینی باشد، این استدلال کار نمی کند. من در این مقاله ابتدا صورت بندی دقیقی از تفسیرهای متفاوت از مثال متر، و مثال های شبیهِ آن، ارائه می کنم. این صورت بندی به ما کمک می کند تا بفهمیم که بازسازی سومز را از استدلال کریپکی ذیل کدام تفسیر باید فهمید. سپس سعی می کنم نشان دهم که منازعه اصلی میان سومز و کریپکی درباره معنای سنتی از مفهوم پیشینی نیست، بلکه درباره چیستی شاهد تجربی است. اگر ادعای من درست باشد آنگاه نتیجه می گیرم که نقد سومز علیه استدلال کریپکی، در بهترین حالت، مصادره به مطلوب است.

استدلال وجهی کریپکی علیه نظریه ی توصیفی نام ها (توصیف گرایی) مبتنی بر این ایده است که توصیف گرایی نمی تواند شهودهای ناشی و حاکی از صلبیت نام های خاص را توضیح دهد. یک پاسخ به استدلال وجهی پاسخ مبتنی بر گسترده گرایی در دامنه است. من در این مقاله ابتدا استدلال وجهی و گسترده گرایی در دامنه را معرفی می کنم. پس از آن نشان می دهم که کریپکی و سومز چگونه گسترده گرایی را مورد نقد قرار می دهند. در گام بعدی پاسخ سوزا را به کریپکی و سومز بازسازی می کنم. سپس به سراغ نقد کپلن علیه راه حل سوزا می روم. مطابق نظر کپلن، راه حل سوزا منجر به از دست رفتن شهودهای اصلی و اولیه ی توصیف گرایی می شود. من سعی می کنم نشان دهم که سوزا می تواند از راه حل خود در برابر نقد کپلن دفاع کند.