راضیه یوسفیان

مقدمه: هدف پژوهش حاضر بررسی نقش الگوهای ارتباطی خانواده و خودمهارگری بر سازگاری تحصیلی دانش آموزان در سال تحصیلی 1401-1400 صورت گرفت. پژوهش حاضر ازنظر هدف تحقیق در دسته ی پژوهش های بنیادی و ازنظر روش جمع آوری داده ها در دسته ی پژوهش های توصیفی- همبستگی قرار دارد. جامعه ی آماری پژوهش حاضر شامل کلیه ی دانش آموزان شاهین شهر در مقطع متوسطه در سال تحصیلی 1401 – 1400 بود که تعداد 350 نفر از آن ها به وسیله ی روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای جهت انتخاب نمونه ی تحقیق در نظر گرفته شد. جهت جمع آوری داده پژوهش حاضر از 3 پرسشنامه ی الگوهای ارتباطی خانواده (فیتز پاتریک و ریچی، 1990)، فرم کوتاه خودمهارگری (تانجی و همکاران، 2004) و سازگاری تحصیلی (سینها و سینگ، 1993) استفاده گردید. همچنین برای تحلیل داده های پژوهش از نرم افزار spss-22 استفاده شد. یافته های پژوهش حاضر حاکی از آن بود که بین الگوهای ارتباطی خانواده و خودمهارگری نقش معنی داری در پیش بینی سازگاری تحصیلی دارند. در زمینه ی الگوهای ارتباطی خانواده، جهت گیری گفت وشنود به صورت مثبت و معنادار (r=0/36, p<0/01) و جهت گیری همنوایی به صورت منفی و معناداری (r= -0/34, p<0/01) با سازگاری تحصیلی دانش آموزان رابطه داشت. همچنین یافته ها حاکی از آن بود که بین خودمهارگری و سازگاری تحصیلی نیز رابطه ی مثبت و معناداری (r=0/32, p<0/01) وجود دارد. نتیجه گیری: با توجه به مشخص شدن اهمیت نقش خانواده و الگوهای ارتباطی درون آن و خودمهارگری (در سازگاری تحصیلی دانشجویان) پیشنهاد می شود تا نهادهای آموزشی کلاس هایی در زمینه ی آموزش مهارت های ارتباطی مؤثر و آموزش خودمهارگری برای والدین و دانش آموزان در نظر بگیرند.