یاسمن علی اصفهانی

با توجه به اهمیت اشراف پژوهشگران به روش شناسی پژوهش، جهت انجام پژوهش های بدیع و اثرگذار، پژوهش حاضر به دنبال بررسی میزان آشنایی دانشجویان دکتری با روش شناسی تحقیق در حسابداری است. این مقاله از نوع توصیفی پیمایشی و از حیث هدف از نوع کاربردی است. در راستای انجام این پژوهش، پرسشنامه ای 60 سؤالی در سال 1399 در خصوص میزان آشنایی 178 دانشجویان دکتری حسابداری ورودی 1396 دانشگاه های دولتی، آزاد و پردیس با روش شناسی استفاده شده است. روش نمونه گیری در مرحله اول به صورت نمونه گیری تصادفی طبقه ای است که تعداد نمونه در هر طبقه (شامل سه طبقه دولتی، آزاد و پردیس) را مشخص می کند و در وهله دوم پرسشنامه با استفاده از نمونه گیری خوشه ای با رعایت نسبت ها در دانشگاه های انتخاب شده بین دانشجویان دکتری توزیع شده است. برای انجام این پژوهش از آزمون میانگین تک نمونه ای و آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی شفه استفاده شده است. یافته های این تحقیق نشان می دهد که میزان شناخت دانشجویان دکتری حسابداری از روش شناسی پژوهش در سطح ضعیف و غیر مطلوبی می باشد و میزان آشنایی دانشجویان دکتری حسابداری دانشگاه های دولتی نسبت به دانشگاه آزاد و پردیس بیشتر است.  یافته های این پژوهش لزوم تقویت بنیه پژوهشی دانشجویان حسابداری و توجه هرچه بیشتر به درس روش تحقیق در این رشته را مبین می سازد.

برای اینکه سازمان ها بیشترین بهره وری و کارآمدی را داشته باشند، نیازمند منابع انسانی هستند که رضایت شغلی بالایی داشته باشند. مجموعه ای از عوامل بر رضایت شغلی افراد تاثیر دارد که یکی از آن ها سرمایه روانشناختی خود فرد می باشد. هدف این تحقیق نیز سنجش تاثیر سرمایه روانشناختی بر رضایت شغلی است. در این تحقیق با توجه به نقش مهم حسابرسان داخلی در شرکت ها، سعی شده تا مساله سرمایه روانشناختی آن ها و ارتباطش با رضایت ایشان مورد بررسی قرار گیرد. درضمن در این پژوهش از پرسشنامه لوتانز (2008) که با استفاده از نمونه 110 نفری از حسابرسان داخلی شرکت های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران، نسبت به ارائه الگویی برای کل جامعه در مقطع زمانی یکساله 1399، اقدام می نماید استفاده شده است. نتایج تحقیق نشان داد که سرمایه روانشناختی و همه مولفه های در نظر گرفته آن در این تحقیق بر رضایت شغلی تاثیر مثبتی می گذارند و از میان ابعاد سرمایه روانشناختی، خودکارآمدی بیشترین تاثیر معنادار و مثبت و امیدواری کمترین تاثیر را بر رضایت شغلی داشت.