امیرحسین رفیعی

هدف: تشخیص آمادگی جسمانی و ظرفیت عملکردی افراد نظامی از دغدغه های مهم نیروهای مسلح کشور است. هدف از انجام تحقیق حاضر، مقایسه فاکتورهای آمادگی جسمانی در بین کادر نیروی انتظامی بود. روش شناسی: برای این منظور 20 نفر از کادر ویژه نیروی انتظامی به صورت نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب گردیده اند. سپس این تعداد به دو گروه مداخله و گروه کنترل به طور تصادفی تقسیم شدند. به گروه مداخله تمرینات جسمانی در طول 8 هفته داده شد. پس از 8 هفته از هر دو گروه مداخله و کنترل آزمون های آمادگی جسمانی (دراز و نشست، پرش جفت، بارفیکس، دو 60 متر، تست چابکی، شنا و تست کوپر) گرفته شد. در این تحقیق به بررسی اثرات تمرینات آمادگی جسمانی بر روی کادر ویژه نیروی انتظامی در گروه مداخله و کنترل می پردازیم. آزمون های پارامتریک و ناپارامتریک آماری درتحقیق استفاده شده است. تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون f و t و یو من ویتنی انجام شد و بررسی نرمال بودن داده ها توسط آزمون شاپیروویلک وکلموگروف- اسمیرنوف انجام گرفت. در این پژوهش از نرم افزار SPSS نسخه ۲۶ درصد سطح معناداری 05/0= p استفاده شد. یافته ها: تمرینات منتخب برروی فاکتورهای آمادگی جسمانی از قبیل (شنا، دراز و نشست، بارفیکس، آزمون کوپر) تاثیرگذار بوده است. آزمون 9´4 و پرش جفت بین دو گروه تجربی و کنترل اثر معناداری وجود نداشت. میانگین تعداد دراز نشست (۷۴) و بارفیکس (۳۴.۶)، شنا (۷۹.۶۱) و زمان آزمون ۳۲۰۰ متر (95/10) بر دقیقه به دست آمد. نتیجه گیری: در کارکنان یگان ویژه نیروی انتظامی فاکتورهای آمادگی جسمانی نظیر دو 60 متر و پرش جفت و چابکی باید تقویت شود.