شیما بختیاری خو

هدف از مطالعه حاضر ارزیابی ارتباط بین راستای آناتومیک اندام تحتانی و استقامت عضلات مرکزی با حداکثر والگوس زانو طی فرود-پرش در زنان ورزشکار بود. در مطالعه مقطعی حاضر 44 زن ورزشکار 16 تا 26 سال شرکت کردند. زاویه والگوس زانو با استفاده از دوربین فیلم برداری طی فرود-پرش ثبت شد. زاویه Q، افت ناوی، آنتی ورژن ران، چرخش درشت نی، هایپر اکستنشن زانو اندازه گیری و استقامت عضلات مرکزی با از استفاده از روش های بالینی استاندارد ارزیابی شد. از روش همبستگی پیرسون برای تحلیل داده ها استفاده شد. یافته های پژوهش حاضر نشان داد بین زاویه Q، استقامت عضلات خم-کننده جانبی راست و عضلات خم کننده جانبی چپ با حداکثر والگوس زانو ارتباط معنی داری وجود دارد (05/0P≤). براساس نتایج پژوهش حاضر، ارزیابی زاویه Q و استقامت عضلات خم کننده جانبی تنه می تواند به شناسایی ورزشکاران در معرض خطر آسیب ACL و ارائه برنامه های پیشگیری از آسیب های اندام تحتانی کمک کند.

هدف از پژوهش حاضر مقایسه نمرات آزمون های عملکردی فوتبالیست های با و بدون بی ثباتی مزمن مچ پا بود. 26 ورزشکار مبتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا و 26 ورزشکار سالم به عنوان نمونه انتخاب شدند. از آزمون Y برای ارزیابی تعادل، مک گیل برای ثبات مرکزی، سیستم امتیازدهی خطای فرود برای ارزیابی مکانیک فرود، جهش تک پای شش متری برای ارزیابی عملکرد و از پرش تاک برای شناسایی نقص های عصبی- عضلانی استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها آزمون تحلیل واریانس چندمتغیره به کار گرفته شد. نتایج نشان داد بین زمان آزمون جهش تک پای شش متری، استقامت عضلات بازکننده تنه، استقامت عضلات خم کننده تنه ، تعادل خلفی-داخلی و تعادل خلفی- خارجی تفاوت معن ا داری بین دو گرو ه وجود دارد (05/0 P≤ ). با توجه به نتایج پژوهش حاضر به مربیان توصیه می شود برای شناسایی نقص های عملکردی در ورزشکاران مبتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا و طراحی برنامه های پیشگیری و توان بخشی از آزمون های میدانی استفاده شود.