علیرضا خوشنویس

این مقاله در پی آن است که در پرتو نظریه های رسانه های دیجیتال نگاهی به آینده بازی های دیجیتال در ایران داشته باشد. بازی های رایانه ای به عنوان یک رسانه جدید (دیجیتال) واجد برخی از اصول هستند و در روند پیشرفتشان به مرور زمان سعی می کنند که این اصول را هر چه بیشتر به ظهور برسانند. در این پژوهش با مروری بر برخی از انواع این رسانه و به کمک دو مطالعه موردی - تطبیقی (بین بازی های خارجی و داخلی) موضوع بحث از دیگاه رسانه ای و هنری روشن شده است. همچنین با تکیه بر نظریات لو منویچ (2001) و بولتر و گروسین (2003) تحلیلی از وضع موجود بازی های داخلی و بین المللی ارائه شده است و نقاط ضعف و قوت هر یک در قالب این نظریات بررسی شده است. سپس چشم اندازی واقعی از این هنر-رسانه ارائه داده و نقش تولیدات ایرانی با توجه به جایگاهی که هم اکنون دارند در آینده نزدیک پیش بینی شده است.