نبی الله حسین زاده

مدرسه، جایی است که کودکان ما در آن یاد می گیرند، بازی می کنند، می دوند، می خندند و با یکدیگر گفتگو می کنند. پاندمی کووید 19، سیستم های آموزش و پرورش در سراسر جهان را با چالش مواجه نمود. این پاندمی فرصت فراهم آورد تا به محیط های جدیدی برای یادگیری بیاندیشیم. بسته بودن مداوم مدارس با خطر آسیب دیدن بیشتر نسل جوان همراه است. البته قابل ذکر است که هیچ راهی مناسب و مطمئنی برای بازگشایی مدارس در طی یک بیماری همه گیر وجود ندارد. حتی وقتی کشوری تحت کنترل COVID-19 باشد، هیچ تضمینی برای بازگشایی ایمن مدارس وجود ندارد. حدود یک قرن پیش، در طی شیوع بیماری سل، طبق توصیه های پزشکان، کلاس های درس در محیط خارج از کلاس درس برگزار شدند. بدین ترتیب در پژوهش در صدد بررسی نحوه برخورد سایر سیستم های آموزشی با پدیده کووید 19 پرداختیم. شواهد نشان داد که آموزش در فضای باز گزینه ای است که ضمن رعایت فاصله اجتماعی در آن، خطرات انتقال COVID-19 را در داخل کلاس برطرف می کند. جابجایی کلاس ها به فضای باز، نه تنها به لحاظ هوای بهتر، بلکه همچنین به منظور معرفی آموزش عمومی در زمین، جای تأمل جدی دارد.

اختلال ناشی از پدیده کووید، دانش آموزان را به لحاظ جسمی و عاطفی تحت تاثیر قرار داده است. به طوری که بحران سلامتی جسمی و عاطفی شکاف جدیدی در پیشرفت تحصیلی دانش آموزان ایجاد کرده و شکاف های موجود را تشدید کرده است. محبت از شیرین ترین احساس هاست که تحمل دشواری ها را آسان تر می کندو تاب آوری را افزایش می دهد. افراد با نسبت احساسات مثبت بیشتر تمایل به شکوفا شدن سلامت روان خود دارند؛ و از طرفی دیگر حافظه و یادگیری با احساس و عاطفه پیوند عمیقی دارد و موجب توجه و تمرکز بیشتر می شوند. بر این اساس در این تحقیق در صدد بررسی تاثیر عواطف و احساسات مثبت، مهربانی، عشق ورزی معلمان، و اولیای مدرسه در این شرایط سخت کرونایی بر روحیه، انگیزه، سلامت روان و تاب آوری تحصیلی دانش آموزان بر اساس شواهد تجربی انجام شده می باشیم. روش تحقیق از نوع تجربه نگاری و جامعه آماری مدارس روستایی و پژوهشسرای دانش آموزی بوده است. نتایج نشان داد که معلمان در معکوش کردن تاثیرات منفی ناشی از همه گیری کرونا اثر گذار خواهند بود. پس از همه گیری، معلمان می توانند نسلی از دانش آموزان را از آسیب های دراز مدت نجات دهند