سید فخرالدین میرافضل

هدف: هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر 12 هفته تمرینات قدرتی با وزن بدن بر برخی مؤلفه های آمادگی جسمانی و ترکیب بدن بسیجیان گردان های امام حسین(علیه السلام) شهرستان آستانه اشرفیه بود. روش شناسی: 32 نفر با دامنه سنی 18 الی 25 سال و بر اساس معیارهای آمادگی جسمانی انتخاب و به طور تصادفی به چهار گروه ضعیف، متوسط، قوی و کنترل تقسیم شدند. سه گروه تمرینی به مدت 12 هفته و 3 جلسه در هفته پروتکل تمرین قدرتی با وزن بدن را انجام دادند. شدت نیز بر اساس مقیاس بورگ و آزمون هر دو هفته یک واحد افزایش می یافت. 48 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی، متغیرها شامل توان به روش پرش سارجنت، توان بالاتنه (پرتاب توپ پزشکی)، قدرت عضلانی به روش آزمون پرس سینه و اسکوات، قدرت استقامتی با آزمون شنا روی دست، بارفیکس، درازونشست، ظرفیت هوازی با آزمون دوی یک مایل، توان بی هوازی با آزمون RAST و ترکیب بدن با استفاده از اندازه گیری چربی زیر پوستی با کالیپر ارزیابی شدند. برای بررسی نتایج درون گروهی از آزمون آماری t همبسته و از آزمون توصیفی (میانگین ± انحراف استاندارد) استفاده شد. یافته ها: نتایج بهبود معنی دار توان، ظرفیت هوازی، قدرت استقامتی و قدرت عضلانی را در هر سه گروه نشان دادند (05/0P<) ولی، در گروه کنترل تنها ظرفیت هوازی بهبود معنی داری داشته است. یافته ها همچنین نشان داد درصد چربی بدن و توده بدون چربی در هر سه گروه نسبت به قبل تمرینات بهبود یافته است ولی از نظر آماری معنی دار نبود (05/0<P). نتیجه گیری: درکل، می توان نتیجه گیری کرد که تمرینات قدرتی با وزن بدن برای بهیود شاخص های آمادگی جسمانی به ویژه برای افراد ضعیف قابل استفاده می باشد و برای آموزش بسیجیان اضافه کردن این نوع تمرین، می تواند مفید باشد.

هدف: حفظ وضعیت بدنی در یک وضعیت خاص با فشار کاری بالا باعث ایجاد اختلالات اسکلتی- عضلانی و ناهنجاری هایی در بدن می گردد. بنابراین هدف از تحقیق حاضر، بررسی شیوع ناهنجاری های وضعیتی و اختلالات اسکلتی- عضلانی مرتبط با شغل در پایوران یکی از مراکز نظامی می باشد. روش شناسی: 308 پایور مشغول به خدمت با میانگین و انحراف استاندارد قد، وزن، سن، BMI و سابقه خدمت آزمودنی ها به ترتیب (96/5±48/175)، (78/10±65/77)، (95/6±45/34)، (15/3±20/25) (98/6±75/13) وارد مطالعه شدند. بررسی اختلالات اسکلتی- عضلانی با پرسشنامه نوردیک و ناهنجاری های به وسیله آزمون نیویورک مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد ناهنجاری های سر به جلو(6/64%)، شانه نابرابر(63%) و کج پشتی(7/49%) بیشترین شیوع را داشته اند. در عوارض ناهنجاری ها نیز مشخص شد که نیمی از پایوران از اختلالات ناحیه کمر(2/56%) رنج می برند. اختلالات ناحیه زانو(8/45%) و گردن (4/34%)نیز بعد از کمر بیشترین شیوع را داشتند. نتیجه گیری: با توجه به نتایج تحقیق، ناهنجاری های سر به جلو، شانه نابرابر و کج پشتی، شایع ترین ناهنجاری ها و اختلالات کمر، زانو و گردن نیز به عنوان شایع ترین اختلالات اسکلتی عضلانی در پایوران می باشد؛ بنابراین باید در طراحی برنامه های تمرینی پایوران، تمرینات اصلاحی و پیشگیرانه ی گنجانده شود.