اکبر وکیلی

سکوت سازمانی پدیده ای است که طی آن، کارکنان از اظهار ایده ها، نظرات و اطلاعات راجع به موضوعات و مسائل سازمانی، تعمداً خودداری می نمایند و باعث می شود کارکنان با مدیران و همکاران خود در بیان ایده ها و چاره جویی برای حل مشکلات سازمان، مشارکت نداشته و بی تفاوت از کنار مشکلات عبور کنند. هدف مقاله حاضر تبیین شناسایی و تبیین عوامل مؤثر بر سکوت سازمانی کارکنان پایور در ابعاد مدیریتی و سازمانی در ارتش جمهوری اسلامی ایران است. این تحقیق کاربردی، با مطالعه دیدگاه های علمی موجود در کتب و مقالات، مصاحبه با خبرگان آجا و پرسشنامه، با حجم نمونه 252 نفر از کارکنان و مدیران ستاد آجا انجام شده است. نتایج نشان داد که مهم ترین شاخص های مؤثر بر سکوت سازمانی در کارکنان و مدیران ستاد آجا عبارت اند از: عدم استقبال مدیر یا فرمانده از بازخوردهای کارکنان، وجود تفاوت های شناختی و فردی، قومی، تجربی و دانشی بین مدیر، فرمانده و کارکنان و نیز شاخص، ضعف در توجه کافی فرمانده به نیازهای مادی و معنوی کارکنان. همچنین در بُعد سازمانی عواملی مانند؛ کمبود مشاغل سازمانی و یا عدم توسعه شغلی کارکنان، فقدان مکانیسم بازخورد از پایین به بالا و نیز وجود ضعف های اجرایی و محتوایی در سامانه ارزیابی عملکرد کارکنان از دیدگاه گروه نمونه، مورد تبیین قرار گرفت.