فردوس علیمرادی

هدف پژوهش حاضر، تعیین رابطه بین عوامل انگیزشی و توسعه حرفه ای اعضای هیأت دانشگاه بوعلی سینا بود. روش پژوهش، توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری پژوهش را اعضای هیأت علمی دانشگاه بوعلی سینا به تعداد 453 نفر تشکیل می دهد. از بین اعضای هیأت علمی با روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای، 196 نفر به عنوان نمونه استادان با استفاده از جدول تعیین حجم نمونه کرجسی و مورگان، انتخاب شد. ابزار جمع آوری داده ها شامل دو پرسشنامه عوامل انگیزشی و توسعه حرفه ای اعضای هیأت علمی بود. اطلاعات جمع آوری شده در دو سطح آمار توصیفی و آمار استنباطی شامل ضریب همبستگی و رگرسیون چندگانه با روش گام به گام مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته های پژوهش نشان داد که در مجموع، میانگین عوامل انگیزشی اعم از درونی و بیرونی و تمامی مؤلفه های توسعه حرفه ای اعضای هیأت علمی مورد بررسی، بالاتر از حد متوسط قرار دارد. بین عوامل انگیزشی اعم از درونی و بیرونی با توسعه حرفه حرفه ای اعضای هیأت علمی، رابطه همبستگی مثبت و معنی داری وجود دارد. به علاوه، یافته های پژوهش نشان داد که عامل انگیزش بیرونی بیش از عامل انگیزش درونی بر توسعه حرفه ای اعضای هیأت علمی تأثیر دارد و به تنهایی توانسته است بیش از 58 درصد تغییرات توسعه حرفه ای آن ها را تبیین نماید و زمانی که این عامل با عامل انگیزش درونی همراه شده است، توانسته اند در کنار یکدیگر، نزدیک به 63 درصد از تغییرات توسعه حرفه ای اعضای هیأت علمی را تبیین نمایند.