محمد اقبالی

مقدمه: دانشگاه های فناور و نوآور نسل سوم دانشگاه ها هستند و دغدغه اصلی آنها یاددادن، یادگرفتن و کارآفرینی است. با توجه به نقش دانشگاه های نسل سوم در تجاری سازی دانش و کارآفرینی، پژوهش حاضر با هدف تبیین چالش های کاربردی کردن دانشگاه فناور و نوآور در نظام آموزش عالی کشور انجام شد. روش: روش این مطالعه کیفی از نوع تحلیل محتوی قراردادی بود. جامعه پژوهش اعضای هیأت علمی دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی تهران در سال 1397 بودند. تا اشباع داده ها تعداد 8 نفر از اعضای جامعه به روش هدفمند به عنوان نمونه انتخاب شدند. داده ها با روش مصاحبه نیمه ساختاریافته جمع آوری و با روش تحلیل محتوا گرانهایم تحلیل شدند. یافته ها: نتایج آنالیز داده ها شامل، استخراج سه طبقه اصلی و هشت زیر طبقه بوده است. طبقات اصلی و زیر طبقات استخراج شده شامل 1. فرهنگ سازی(توسعه روحیه کارآفرینی در بین اساتید و دانشجویان، توجه به ارزش ها و باورهای جامعه و اعتقاد مدیران به کارآفرینی)، 2. تحول در آموزش(آموزش مهارت های شغلی، مدیریتی و آموزشی، تغییر سیاست گذاری ها و تغییر سبک های آموزشی) و 3. ارتباط مستقیم با صنعت (ارتباط دانشگاه ها با بنگاه های اقتصادی و استفاده از ایده های خلاق در صنعت) می باشد. نتیجه گیری: یافته ها نشان داد عوامل اصلی و موثر در ایجاد و توسعه دانشگاه های فناور و نوآور شامل فرهنگ سازی، تحول در آموزش و ارتباط مستقیم با صنعت می باشند. بنابراین برنامه ریزی جهت رفع مشکلات و بهبود وضع موجود مبتنی بر این طبقات برای بستر سازی دانشگاه فناور و نوآور توصیه می شود.

سازمان ها در ساختار پروژه ای، توجه ویژه ای به مقوله مدیریت بهینه پروژه دارند و در این راستا می کوشند از تأخیر در پروژه ها بکاهند. مناطق عملیات انتقال گاز، ازجمله سازمان هایی هستند که بخش عمده ای از فعالیت آنها در ساختار پروژه ای رقم می خورد. لذا اهمیت توجه به مقوله مدیریت پروژه و آسیب شناسی پیشامد تأخیر که هزینه های هنگفتی به سازمان تحمیل می کند، در این سازمان ها دوچندان می شود. در نوشتار پیش رو، پیشامد تأخیر پروژه های منطقه سه عملیات انتقال گاز ایران مورد بررسی قرار گرفته است. در این راستا، از مصاحبه با تعدادی از مدیران و کارشناسان و متخصصان صف و ستاد سازمان مذکور و همچنین پرسش نامه استفاده شده است. برای اثبات فرضیه ها، آزمون تی. و برای رتبه بندی عوامل مؤثر بر تأخیر پروژه ها، آزمون فریدمن به کار گرفته شده است. بر اساس نتایج حاصل از پژوهش، مؤثرترین عامل در تأخیر پروژه ها از دیدگاه پاسخ دهندگان، عدم انجام تعهدهای پیمانکار و کم اثرترین عامل، عوامل محیطی شناخته شد. از یافته های این پژوهش می توان برای آسیب شناسی پروژه های سایر مناطق عملیات انتقال گاز و نیز، سازمان های مشابه استفاده کرد.