شهرام سلامتی گبلو

در میان مؤلفه های پایداری در سکونتگاه های شهری، پایداری اجتماعی مسکن یکی از مهم ترین دغدغه های مدیران و تصمیم گیران شهری است. در پژوهش حاضر باتوجه به اهمیت متغیر بالا، به ارزیابی آن در سکونتگاه های غیررسمی شهر اردبیل پرداخته شده است. شهر اردبیل، به دلیل مهاجرت های بی رویه روستا-شهری، در سه دهه اخیر رشد فزاینده فیزیکی و جمعیتی را تجربه کرده و این امر باعث شکل گیری محلات حاشیه در اطراف شهر، درجهت جذب جمعیت اضافی شده است، این محلات درزمینه پایداری اجتماعی مسکن دچار مسائل و مشکلات متعددی هستند؛ بنابراین پژوهش حاضر با هدف بررسی پایداری اجتماعی مسکن در سکونتگاه های غیررسمی شهر اردبیل انجام می شود. پژوهش حاضر از نوع کاربردی و از لحاظ ماهیت، به روش توصیفی- تحلیلی است. برای تبیین مؤلفه های ارزیابی در جغرافیای محلات موردمطالعه، از روش پیمایشی، ابزار پرسشنامه و نرم افزارهای spss و Arc GIS استفاده شده است. جامعه آماری، محله های غیررسمی شهر اردبیل با جمعیتی معادل 74628 نفر هستند و تعداد نمونه ها مطابق با فرمول کوکران با درصد احتمال صحت گفتار 95 درصد، 382 نفر به دست آمده است. در این بررسی، درجهت تحلیل، ارزیابی و رتبه بندی محلات موردمطالعه به لحاظ پایداری اجتماعی مسکن از مدل های تصمیم گیری چندمعیاره تاپسیس، ویکور، ساو و مدل ادغامی کپلند استفاده شده است. مطابق با یافته های پژوهش، نتایج نشان داد که براساس ابعاد تحلیل شده در ارزیابی پایداری اجتماعی مسکن محلات غیررسمی شهر اردبیل، محله های ایران آباد (جین کندی) و گلمغان دارای بیشترین میزان ناپایداری اجتماعی مسکن و محله های سلمان آباد و میراشرف دارای کمترین میزان ناپایداری اجتماعی مسکن در مقایسه با سایر محلات موردمطالعه در این تحقیق هستند.

سکونتگاه های غیررسمی، نواحی نابسامانی هستند که در اغلب شهرهای بزرگ و میانی کشور از جمله شهر اردبیل شکل گرفته و گسترش یافته اند. لذا مطالعه سکونتگاه های غیر رسمی و اتخاذ راهکار و استراتژی مناسب در برابر این پدیده در این شهر جهت توسعه پایدار شهری ضروری به نظر می رسد. مقاله حاضر با تحلیل عوامل درونی(قوت و ضعف) و عوامل بیرونی( فرصت ها و تهدیدات) شاخصهای کالبدی - زیست محیطی، اجتماعی - فرهنگی، اقتصادی و مدیریتی به دنبال ارائه استراتژی برتر برای توانمندسازی محله گلمغان شهر اردبیل می باشد. پژوهش حاضر از نوع توصیفی و تحلیلی است و از روش پیمایشی برای گردآوری داده ها استفاده می کند. جامعه آماری این پژوهش، شامل مسئولان و کارشناسان سازمان ها و نهادهای مرتبط با امر توانمندسازی سکونتگاه های غیررسمی می باشد. . برای تجزیه و تحلیل اطلاعات و ارائه راهبردهای توانمندسازی محله گلمغان، از ماتریس تحلیلیSWOT بهره گرفته شد. سپس با تنظیم عوامل راهبردی داخلی و خارجی که مبنا و پایه در تدوین راهبردها هستند، ماتریس راهبردی SWOT استخراج شد. برای اولویت بندی راهبردهای حاصل از فنSWOT ، نظرات کارشناسان و خبران در قالب پرسشنامه مقایسات زوجی جمع آوری شد و با استفاده از مدلANP ، راهبردها ارزیابی و اولویت بندی شدند. با محاسبه میانگین امتیاز عوامل، نمره کل برای چهار استراتژی رقابتی/تهاجمی(SO)، تنوع(ST)، بازنگری(WO) و تدافعی(WT) محاسبه گردید و استراتژی(SO) با میانگین امتیاز کل(0.31) مناسب ترین استراتژی برای توانمندسازی محله گلمغان انتخاب گردید.

برنامه ریزان و سیاست گذاران توسعه از گردشگری به عنوان رکن اصلی توسعه یاد می کنند و در همین ارتباط گردشگری با برنامه ریزی اصولی و شناسایی مزیت ها و محدودیت ها می تواند نقش موثری بر توسعه شهرها و روستاها، توسعه ملی و تنوع بخشی به اقتصاد ملی و در نتیجه توسعه اقتصادی شهرها گردد. در این ارتباط پژوهش حاضر به بررسی و ارزیابی اثرات گردشگری بر توسعه اقتصاد شهر اربیل پرداخته است. جامعه آماری پژوهش شامل کارشناسان و صاحب نظران صنعت گردشگری شهر اردبیل به تعداد 80 نفر می باشد. باتوجه به اهداف درنظر گرفته شده برای تحقیق از 3 مولفه عدالت اقتصادی، ثبات اقتصادی و رفاه اقتصادی در قالب 23 گویه بهره گرفته شد. پرسشنامه با پرسش های بسته در قالب طیف لیکرت(خیلی زیاد، زیاد، متوسط، کم و خیلی کم) طراحی گردید. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزارهای LISREL و SPSS بهره گرفته شد. نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل اطلاعات نشان داد که بیشترین بار عاملی در بین نشانگرهای بعد عدالت اقتصادی به گویه میانگین درآمد سالانه خانوار(بار عاملی 0.81)، در بین نشانگرهای عامل ثبات اقتصادی به گویه رشد سریع بخش خدمات تجاری(بار عاملی 0.87) و در بین نشانگرهای رفاه اقتصادی به گویه افزایش میزان مراکز خدماتی و رفاهی(بار عاملی 0.87) اختصاص یافته است. به عبارتی، این نشانگرها بیشترین تاثیرپذیری را از گردشگری داشته اند. در بین ابعاد سه گانه نیز به ترتیب بعد رفاه افتصادی با ضریب 0.94، بعد ثبات اقتصادی با ضریب 0.90 و عدالت اقتصادی با ضریب 0.85 بیشترین تأثیرپذیری را از گردشگری داشته اند.

نابرابری جنسیتی به تفاوت و تبعیض میان زنان و مردان در هدف های اقتصادی، سیاسی، اجتماعی، بهداشتی و غیره اشاره دارد؛ که فرد یا گروه به کمک آن ها به قدرت و منزلت می رسد. مطالعات نشان می دهد که بدون توجه به شرایط زنان، دستیابی به توسعه برای هیچ کشوری میسر نخواهد بود زیرا همواره زنان نیمی از جمعیت هر کشور را تشکیل می دهند. هدف پژوهش حاضر تحلیل وضعیت شاخص های نابرابری جنسیتی در کشورهای خاورمیانه (16 کشور) است. پژوهش حاضر از لحاظ هدف، کاربردی – نظری و به لحاظ نوع، توصیفی – تحلیلی است. جامعه آماری پژوهش 16 کشور خاورمیانه می باشد. داده های مورد نیاز پژوهش از طریق گزارش توسعه انسانی و نابرابری جنسیتی سال 2018 سازمان ملل جمع آوری شده است. متغیرهای پژوهش شامل 6 متغیر: نرخ مرگ و میر مادران در هر 100 هزار تولد؛ نرخ باروری زنان نوجوان (15 تا 19 سال) از هر 1000 زن؛ کرسی های پارلمانی کسب شده توسط زنان؛ نرخ مشارکت زنان در بازار کار؛ جمعیت که حداقل به آموزش ثانویه رسیده اند (25 سال به بالا) و امید به زندگی میان زنان می باشند. جهت وزن دهی به متغیرهای پژوهش از روش AHP و جهت رتبه بندی و ارزیابی وضعیت مطلوبیت شاخص نابرابری جنسیتی در کشورهای خاورمیانه از تکنیک کوپراس استفاده شده است. نتایج پژوهش بیانگر آن است که از 16 کشور خاورمیانه چهار کشور کویت، لیبی، قطر و عربستان ضمن کسب رتبه اول تا چهارم در وضعیت کاملاً مطلوب به لحاظ عدم برخورداری از شاخص نابرابری جنسیتی قرار دارند و به واقع میان زنان و مردان تفاوت و تبعیض بسیار کمی نسبت به سایر کشورهای خاورمیانه وجود دارد؛ کشورهای یمن و سودان با قرار گرفتن در رتبه های آخر در وضعیت کاملاً نامطلوب قرار دارند؛ این مورد نشان دهنده تفاوت و تبعیض بسیار زیاد میان مردان و زنان در تمام موارد در این دو کشور می باشد. همچنین کشور ایران با نمره کوپراس 552/54 درصد در رتبه نهم و وضعیت مطلوبیت متوسط به لحاظ شاخص نابرابری جنسیتی قرار دارد.