علیرضا حاتم سیاهکل محله

رضایت شغلی پرستاران به عنوان اعضای مهم تیم سلامت و بزرگترین بخش کارکنان سیستم های مراقبت بهداشتی از اهمیت بالایی برخوردار است. هدف این مطالعه بررسی رابطه ارشادگری و رضایت شغلی پرستاران با توجه به نقش واسطه ای عدالت و تعهد سازمانی بود. روش پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی بود. 205 نفر از پرستاران بیمارستان پورسینای رشت در پژوهش شرکت کردند. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه کارکردهای ارشادگری (کاسترو، اسکاندرا و ویلیام)، شاخص توصیف شغل (اسمیت، کندال و هالین)، پرسشنامه عدالت سازمانی (نیهوف و مورمن) و پرسشنامه تعهد سازمانی (آلن و مایر) استفاده شد. داده ها با استفاده از روش تحلیل مسیر و بوت استراپ تجزیه و تحلیل شدند. نتایج نشان داد که اثر مستقیم ارشادگری روی رضایت شغلی معنی دار است؛ همچنین تعهد و عدالت سازمانی نقش واسطه گرانه ای در رابطه ی میان ارشادگری و رضایت شغلی دارند. با توجه به یافته ها می توان انتظار داشت با بهبود ارشادگری در سازمان های درمانی، رضایت شغلی پرستاران افزایش یابد. علاوه برآن سرپرستان بخش های پرستاری می توانند با بهبود رفتارهای عادلانه و متعهدانه شغلی، نقش خود را به عنوان یک ارشادگر سازمانی در جهت تقویت رضایت شغلی پرستاران تحت نظارت خود مستحکم تر نمایند. دلالت های ضمنی این نتایج با محوریت بهبود رضایت شغلی مورد بحث قرار گرفته است.