زهره فاضلی نیا

برنامه های حرکتی طراحی شده برای کودکان دچار بیش فعالی، به بهبود قابل مشاهده در مشکلات رفتاری آن ها منجر می شود؛ بنابراین، این پژوهش با هدف مقایسه تأثیر تمرینات ادراکی-حرکتی و تمرینات مقاومتی-تعادلی بر اختلالات رفتاری کودکان دچار نقص توجه-بیش فعالی انجام شد. در پژوهش حاضر از روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح دو گروهی با گروه کنترل استفاده شد. 36 کودک پسر پنج تا 12 ساله (18 کودک پیش دبستانی و 18 کودک دبستانی) با اختلال نقص توجه-بیش فعالی که به کلینیک توان بخشی ذهن آرا در شهر تهران مراجعه کرده بودند، به صورت تصادفی ساده در دو گروه آزمایشی (تمرینات ادراکی-حرکتی) و (تمرینات مقاومتی-تعادلی) و گروه کنترل جایگزین شدند. برای غربالگری و جمع آوری داده ها از پرسش نامه کانرز والدین (1998) و سیاهه رفتاری کودکان (CBCL) (2001) استفاده شد و نتایج با روش تحلیل کوواریانس و آزمون تعقیبی بونفرونی تحلیل شد. نتایج نشان داد که تأثیر تمرینات ادراکی–حرکتی و مقاومتی-تعادلی بر کاهش اختلالات رفتاری کودکان دچار نقص توجه-بیش فعالی معنادار بود (0.001> P)، اما براساس نتایج آزمون تعقیبی بونفرونی، بین دو گروه آزمایشی در کاهش اختلالات رفتاری تفاوت معنادار وجود نداشت ( 0.005<P). براساس نتایج پژوهش می توان گفت که فعالیت های حرکتی با تأکید بر تمرینات ادراکی-حرکتی و مقاومتی-تعادلی می توانند باعث کاهش اختلالات رفتاری کودکان دچار نقص توجه- بیش فعالی شوند و استفاده از این برنامه ها در درمان این کودکان پیشنهاد می شود.