سمیه صباغی

زمینه: مطالعات متعددی به مقبولیت اجتماعی و ناگویی طبعی در بین دانش آموزان پرداخته­ اند. اما پیرامون مقایسه مقبولیت اجتماعی و ناگویی طبعی در بین دانش‌آموزان دارای اختلال رفتار درونی‌سازی شده و دانش‌آموزان عادی شکاف تحقیقاتی وجود دارد. هدف : بر همین اساس پژوهش حاضر با هدف مقایسه مقبولیت اجتماعی و ناگویی طبعی در بین دانش‌آموزان دارای اختلال رفتار درونی‌سازی شده و دانش‌آموزان عادی شهر اصفهان انجام گرفت. روش: روش پژوهش حاضر علی - مقایسه‌ای بود. جامعه ­آماری پژوهش حاضر شامل کلیه نوجوانان دارای اختلال رفتار درونی‌سازی شده و نوجوانان عادی در مقطع دوره اول متوسطه در سال تحصیلی 97-1396 در شهر اصفهان بود. حجم نمونه شامل 50 دانش‌آموز دارای اختلال رفتار درونی‌سازی شده و 50 نوجوان عادی شهر اصفهان بود که به روش نمونه‌گیری روش نمونه‌گیری تصادفی خوشه‌ای چندمرحله‌ای انتخاب شدند. ابزارهای مورد استفاده شامل سیاهه رفتاری کودکان و نوجوانان (آخنباخ و رسکورلا، 2001)؛ ناگویی طبعی (بگبی، پارکر و تیلور، 1994)، مقیاس مقبولیت اجتماعی (فورد و رابین، 1970) و پرسشنامه عوامل دموگرافیک بود. داده‌های حاصل از پژوهش به شیوه تحلیل واریانس چندمتغیری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: نتایج نشان داد که نتایج نشان داد که بین مقبولیت اجتماعی و ناگویی طبعی در بین دانش‌آموزان دارای اختلال رفتار درونی‌سازی شده و دانش‌آموزان عادی شهر اصفهان تفاوت معنادار وجود دارد (0.001> p ). بدین صورت که دانش‌آموزان دارای اختلال رفتار درونی‌سازی شده در مقایسه با دانش‌آموزان عادی از میزان مقبولیت اجتماعی کمتر و ناگویی طبعی بالاتری برخوردارند. نتیجه‌گیری: می‌توان چنین نتیجه گرفت که اختلال رفتار درونی‌سازی شده به دلیل آسیب‌پذیری روانشناختی، هیجانی و اجتماعی، مقبولیت اجتماعی پایین و ناگویی طبعی بالا را به همراه دارد.