اقدس صابری

ایالات متحده آمریکا در دوره جنگ سرد به بهانه مقابله با تهدیدات موشکی و اتمی شوروی سابق اقدام به استقرار سامانه های دفاع ضد موشکی در چارچوب سرزمین خود کرد. با پایان جنگ سرد و کاهش تهدیدات شوروی، واشنگتن نیز از تهدید کشورهای نوظهور موشکی سخن به میان آورد و هدف از استقرار سامانه ها را خنثی سازی تهدیدات این کشورها اعلام کرد. بسیاری از تحقیقاتی نیز که در مورد اهداف سامانه های دفاع ضد موشکی به نگارش درآمده اند؛ ادعا می کنند که هدف آمریکا مقابله با کشورهای نوظهور مسلح به موشک است. با وجود این، برخی کشورها و از جمله روسیه این ادعا را نپذیرفته و هدف رهبران آمریکا از استقرار دفاع ضد موشکی را تلاش برای تفوق استراتژیک از طریق ناکارآمدکردن موازنه راهبردی می دانند. مقاله توصیفی تحلیلی حاضر ضمن پذیرش این واقعیت که یکی از اهداف آمریکا مقابله با کشورهای نوظهور است؛ اما این سامانه ها را در چارچوبی استراتژیک تر تفسیر کرده و از میان بردن موازنه راهبردی را یکی از مهم ترین اهداف سامانه ها می داند. بنابراین، سؤال اصلی این است که سامانه های دفاع ضد موشکی چگونه بر موازنه راهبردی تأثیر می گذارند. فرضیه این است که سامانه های تدافعی با ایجاد چالش برای توان تهاجمی روسیه، تعمیق شکاف تسلیحاتی، فراهم آوردن امکان تفوق فضایی، ارتقای سامانه ها و رهگیری موشک های دوربرد و تأثیر بر آستانه نارضایتی رقیب در نهایت موازنه راهبردی هسته ای را با چالش مواجه می سازند.