امیر راوک

مقاله حاضر از نوع کتابخانه ای و اسنادی است که با توجه به آیات و روایات معتبر و مورد تایید دین مبین اسلام و نظر اندیشمندان صاحب نظربه بررسی و توصیف مبنا، اصول و روش تدریس مفاهیم دینی به کودکان می پردازد و ضمن اینکه به روانشناسی رشد توجه می کند، سن یادگیری کودکان را باتوجه به آیات و روایات و رونشناسی رشد و تربیتی بیان می کند .هدف از گردآوری این مقاله، افزایش آگاهی افرادبه ویژه معلمان در بکارگیری مناسب و درست اصول و روش ها و تسهیل وتعمیق یادگیری به کودکان است. درگردآوری این مقاله از قرآن کریم، کتب احادیث معتبرو مورد تایید دین اسلام و علمای شیعه و کتب روانشناسی به ویژه روانشناسی رشد و روانشناسی تربیتی استفاده شده است و نتیجه ی این مقاله نشان می دهد که هرچه درتدریس مفاهیم دینی از اصول و مبنا و روش های مناسب تر استفاده گردد، یادگیری سریع تر، پایدارتر و مطلوب تر صورت می گیرد و یادگیری دانش آموزان عمیق تر مفاهیم را یاد می گیرند و این یادگیری را به محیط زندگی خود داربست می زنند.

نگرش اسلام به جوان و جوانی مبتنی بر واقعیت است. جوانان یکی از مهم ترین و تأثیرگذارترین اقشار جامعه می باشند، لذا توجه به امر تربیت دینی آنها بسیار حیاتی و ضروری است؛ و از طرفی شناخت و بکارگیری روش های صحیح و تأثیرگذار در تربیت دینی جوانان از مهم ترین مباحث تربیتی است. تربیت به وسیله الگو یکی از کارآمدترین روش های تربیت است که می توان آن را «روش الگویی» نامید. از آنجا که این روش محتوای تربیت را به صورت عینی و عملی ارائه می دهد؛ در سرتاسر زندگی و ابعاد مختلف آن مؤثر است. به همین دلیل است که در قرآن کریم و احادیث معصومین علیهم السلام به معرفی الگوها و پیروی از الگوهای حسنه تأکید شده است. نوشتار حاضر، با روش توصیفی- تحلیلی، به بررسی و کنکاش در متون دینی پرداخته و تأثیر و نقشِ بکارگیری روش الگویی در تربیت دینی جوانان را بیان می نماید. برای دستیابی به این هدف پس از مفهوم شناسی واژه هایِ روش، الگو، تربیت و جوان، به تبیین مبانی انسان شناسی روش الگویی از جمله: فطرت مستعد و الگوپذیر، خودشناسی، کمال خواهی، زیبایی جویی و آزادی و استقلال طلبی پرداخته شده است و در پایان گونه های اجرایی این روش در سه دسته «الگودهی»، «الگوپردازی» و «الگوزدایی» به تفکیک تبیین شده است.