عباس بیدگلی

خروج آمریکا از برجام و بازگشت مجدد تحریم ها و در کنار آن شیوع بیماری کرونا سبب شد تا بسیاری از فعالان بخش های خدماتی نگران این موضوع باشند که تحریم ها در روند فعالیت آن ها به چه میزان تأثیر منفی می گذارد. خدمات گردشگری نیز از این قاعده مستثنی نبوده و فعالان این حوزه نگران آن هستند که تحریم های سیاسی و اقتصادی و شیوع بیماری کرونا چگونه بر این بخش تأثیر می گذارد. نتایج تحقیق نشان داد که بازگشت تحریم های آمریکا در سال 2016 بی ثباتی شدیدی را در این بخش ایجاد کرد به طوری که نرخ رشد منفی 24 درصدی را داشته است. در سال 2020 هم زمان با شیوع بیماری کرونا این صنعت مورد آسیب جدی قرار گرفت. درصورتی که کشور ایران به دلیل داشتن کادر درمانی خبره در کنار اماکن گردشگری می توانست از این امر بهره برده و گردشگری سلامت را توسعه می داد که متأسفانه به دلیل شرایط تحریمی از یک سو (افت شاخص ریسک تجاری، افت شاخص عملکرد لجستیک و وضعیت نامناسب شاخص رقابت پذیری این صنعت) و محدودیت هایی که در سطح جهان ایجاد شد افت شدید را در این بخش خدماتی تجربه کرد. لازم است تمامی دست اندرکاران این حوزه نهایت تلاش خود را به کار گیرند تا بسته ها و برنامه های سفر به ایران را بر اساس نیاز بازارهای هدف و به طریقی تنظیم کنند تا بیشترین ارزش را برای گردشگران ورودی به ایران در یک دوره زمانی کوتاه مدت ایجاد کنند. ایران با مزیت هایی که دارد از جمله «فرهنگ مهمان نوازی ایرانیان»، «ارزانی سفر به ایران»، «تعدد اماکن گردشگری» و «گردشگری سلامت با هزینه پایین در ایران» می تواند در مقابل بسیاری از محدودیت هایی که با آن ها مواجه است؛ عبور نماید.

در بسیاری از شرکت ها، همیشه پس از یک فروش ناموفق، میان واحد فروش و بازاریابی بحث و جدلی به وجود می آید. فروشندگان، بازاریابان را متهم به برنامه ریزی اشتباه می کنند و بازاریابان، فروشندگان را مقصر می دانند که نتوانسته اند ارتباط مؤثری با مشتریان برقرار نمایند که فروش با شکست مواجه شده است. در نتیجه یک عدم هماهنگی میان دو واحد در شرکت به وجود می آید و تنها نتیجه آن، افزایش هزینه های ورود به بازار، کاهش سهم فروش و ... می باشد. در این جاست که کاتلر و همکارانش پیشنهاد دادند که باید یک ارتباط جدید میان این دو واحد در شرکت ها به وجود آید تا با استفاده از تجربیات این دو واحد، برنامه ریزی های دقیق تری برای فروش محصولات صورت پذیرد. کاتلر پیشنهاد می دهد که در قدم اول باید ارتباط بین این دو واحد بیشتر شود. سپس افراد این دو واحد در شرکت با یکدیگر ادغام شده و با بررسی عملکرد آنان و راه اندازی سیستم مشترک ارزیابی عملکرد، ارتباط یکپارچه بین این دو واحد ایجاد شود و بدین ترتیب بتوانند در یک محیط رقابتی با سایر رقبای خود رقابت نمایند.