مهدی آقاعلیخانی

ایران و عربستان روابط پر فراز و نشیبی را در دوران پیش و پس از انقلاب پشت سر   گذاشته اند. پیش از انقلاب، نقش آمریکا و پس از انقلاب در برخی برهه ها به واسطه نقش و سیاست های نخبگان حاکم، دو کشور به رغم عوامل داخلی، منطقه ای و بین المللی واگرایی، در جهت دوستی حرکت کردند. اما عوامل متعددی در سطوح مختلف موجب گردیده است تا پس از انقلاب، روابط دو کشور غیردوستانه شده، با تعارض و واگرایی همراه شود. هدف تحقیق این است که ضمن بررسی عوامل واگرایی در روابط دو کشور، عوامل منطقه ای واگرایی میان ایران و عربستان به ویژه دوره (2011-2005) را مطالعه کند و بر این اساس این فرض مطرح است که مسایل عراق، لبنان و به ویژه بحرین مهمترین عوامل منطقه ای واگرایی در روابط دو کشور و تلاش برای توسعه نفوذ در منطقه، مهمترین علت منطقه ای بی ثباتی در روابط ایران و عربستان است.

یکی از ناگوار ترین پیامدهای جنگ ها تأثیرگذاری بر غیرنظامیان بویژه کودکان است. این شرایط در جنگ هایی که اکنون گریبان جهان عرب را گرفته، کاملاً مشهود است و کودکان از مهم ترین قربانیان این جنگ ها به شمار می روند. جنگ تحمیلی تروریست های تکفیری بر سوریه و عراق، جنگ داخلی در لیبی در سال 1390ش ( 2011م) و ناامنی های پس از کشته شدن معمر قذافی و همچنین تجاوز عربستان سعودی علیه یمن، به اشکال مختلف، زندگی کودکان در این کشورها را تحت الشعاع خود قرار داده است. علیرغم نقش فاحش حقوق کودکان، اغلب رسانه های منطقه ای و جهانی نیز به این تحولات واکنش گزینشی و همسو با سیاست های جریان اصلی نظام سلطه نشان دادند. مقاله پیش رو، با بهره گیری از روش توصیفی- تحلیلی، درپی پاسخگویی به این سئوال است که جنگ در کشورهای عربی (مطالعه موردی یمن و عراق) چه تأثیری بر کودکان در این کشورها داشته است؟ نتیجه مطالعات نگارندگان نشان می دهد که جنگ تأثیرات محسوس (کشته، زخمی و آواره شدن، محرومیت از تحصیل، ابتلا به بیماری، ناامنی غذایی، بیگاری، به کارگیری توسط گروه های تروریستی) و تأثیرات نامحسوس (از بین رفتن زیرساخت های اخلاقی، فرهنگی و مواردی چون تجاوز به زنان و دختران) بر زندگی این کودکان بر جای گذاشته است. موارد مذکور مؤید نقض جدی کنوانسیون های حمایت از حقوق کودکان، حقوق بین الملل بشر و بشردوستانه هستند.

کشورهای درحال توسعه به واسطه نارضایتی از جایگاه خود و نظم اقتصادی حاکم بر جهان تلاش کردند تا اقدامات خویش را هماهنگ کرده و به پیگیری خواسته های مشترک در جهت ارتقای سطح توسعه و بهبود وضعیت تجارت بین الملل به سود خود بپردازند. در این راستا گروه 77 با اولویت یابی دستور کار اقتصادی از سوی این کشورها ایجاد گردید و بر سازمان ملل متحد به عنوان مهم ترین نهاد برای تحقق اهداف گروه متمرکز شد. ازجمله اقدامات مهم گروه طرح نظم نوین و عادلانه اقتصاد بین المللی، شناسایی حق توسعه و طرح و پیگیری اهداف توسعه هزاره بوده است. به رغم برخی موفقیت های نسبی گروه 77 ناشی از گسترده بودن تعداد اعضای گروه، نارسایی های ساختاری آن ازجمله عواملی است که موجب شده تا کشورهای درحال توسعه در تحقق کامل اهداف خود با موفقیت همراه نباشند. این مقاله قصد دارد ضمن مطالعه گروه 77، تاثیر ساختار آن را بر تحقق اهداف گروه بررسی کند.