پرند پورقانع

مقدمه: خود بیمارانگاری یکی از انواع اختلالات شبه جسمی می باشدکه علی رغم وجود سلامت بدنی، فرد حداقل به مدت ۶ ماه به وجود یک بیماری جدی درخود معتقد است و غالبا با اضطراب و افسردگی توام است. هدف: با توجه به اینکه بسیاری از پرسنل اتاق عمل تحت تنش قرار دارند و با توجه به تاثیر مستقیم عملکرد این گروه در سلامت جامعه، پژوهش حاضر با هدف تعیین فراوانی اختلال خودبیمارانگاری در پرسنل اتاق عمل های بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی گیلان انجام شده است. روش: این پژوهش به روش سرشماری برروی ۱۰۱ نفر از پرسنل اتاق عمل های بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی انجام شده است. پرسنل اتاق عمل به پرسشنامه دموگرافیک و پرسشنامه استاندارد خودبیمارانگاری ایوانز پاسخ دادند و داده ها با استفاده از نسخه ۱۸نرم افزار spss تحلیل گردید. یافته ها: در این پژوهش میزان شیوع خودبیمارانگاری ۱۸/۱۹ % به دست آمد. ۴۲نفر(۴۶/۷ %) سالم و ۳۲ نفر(۳۵/۶ %) تا حدودی این اختلال را داشتند. از۱۶پرسنل مبتلا به این اختلال ۱۴ مورد اختلال خودبیمارانگاری خفیف و ۲ مورد اختلال خودبیمارانگاری متوسط داشتند. رابطه ی معنی داری میان اختلال خودبیمارانگاری با جنس,مدرک تحصیلی و وضعیت تاهل مشاهده نشد . در حالی که رابطه ی سن و خودبیمارانگاری معنادار بود ) ۰/۰۱۳ ( p = . نتیجه گیری: در این مطالعه، شیوع بالایی از این اختلال نسبت به پژوهش های جهانی مشاهده شد. براساس نتایج این پژوهش، با افزایش سن، شیوع اختلال خودبیمارانگاری افزایش می یابد .علت این ارتباط معنادارآماری میتواند ناشی از افزایش اضطراب و افسردگی باشدکه نیازمند مطالعات گسترده تری جهت روشن شدن این موضوع می باشد.

مقدمه: دانشجویان پزشکی با گذران بخشی از دوره خود در مرحله آموزش مبتنی بر پژوهش، به طور ژرف گام در عرصه پژوهشی می گذارند. هدف تحقیق حاضر، تعیین عوامل تاثیرگذار بر تجارب پژوهشی دانشجویان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی گیلان بود تا بتوان عوامل مثبت در ایجاد تجارب پژوهشی را ارتقا و در جهت حذف یا کاهش عوامل منفی گام موثری برداشت. روش: پژوهش، مطالعه توصیفی- تحلیلی از نوع مقطعی بود. جامعه آماری، کلیه دانشجویان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی گیلان در مرحله دفاع از پایان نامه و یا در مرحله تسویه حساب بودند. ابزار تحقیق، پرسشنامه تجربه پژوهشی دانشجویان با چهار بعد سرپرستی، مهارت های عملی، مهارت های ادراکی و جوسازمانی بود. مقیاس اندازه گیری، معیار لیکرت ازخیلی زیاد: 5، تا خیلی کم:1 بود. مقایسه میانگین گروه ها با روش آنالیز واریانس و بررسی همبستگی با استفاده از روش پیرسون انجام شد. یافته ها: حجم نمونه بر حجم جامعه پژوهش منطبق و اطلاعات از 105 دانشجوی پزشکی در بازه زمانی 1396-1395 جمع آوری شد. میانگین کل نمره تجربه پژوهشی دانشجویان 0/25±4/16 از 5 بود که نشان از تجربه خوب پژوهشی دانشجویان بود. نتایج نشان از وجود ارتباط معنی دار آماری بعد "جوسازمانی" با کلیه ابعاد بوده است. نتیجه گیری: با توجه به اهمیت وجود تجارب مثبت پژوهشی دانشجویان به عنوان جوانه های در حال رشد، توصیه می گردد مسئولین امر به عوامل موثر توجه خاصی مبذول فرمایند تا در آینده شاهد بروز خلاقیت های پژوهشی بیشتر جهت حل مشکلات کشور باشیم.