زهرا افجه ای

تراانسان گرایی یک نظام و جنبش فکری است که از استفاده از فناوری برای ارتقای توانایی جسمانی و شناختی بشر حمایت می کند و پیش بینی می نماید که انسان ها، در نهایت می توانند آن چنان نسبت به انسان های فعلی ارتقا بیابند که بتوان آن ها را پساانسان نامید. یکی از خاستگاه هایی که از ظرفیت بالایی در مقوله ترابشریت برخوردار است، بخش نظامی یا دفاعی است و این نوشتار نیز به منظور آشنایی با جریان تراانسان گرایی و کاربردهایی که می تواند در بخش های نظامی و دفاعی داشته باشد، انجام شده است. امروزه، با توجه به گستردگی ماموریت های نیروی انتظامی، استفاده از فناوری های روز یک ضرورت غیر قابل انکار است. فناوری های نوین با تغییر دامنه مرزهای متعارف محیط عملیاتی پلیس، تهدیدها و فرصت های جدیدی را پیش روی این سازمان قرار داده است و آگاهی از وقوع چنین تغییراتی موجب می شود تا در پاسخ های راهبردی ناجا به شرایط جدید، تغییرات متناسبی صورت پذیرد. تراانسان گرایی بر اساس فناوری های جدید و پیشرفته ای می گیرد که از جمله اهداف آنها جاودانه کردن گونه بشر با استفاده از فناوری های نوین است. برخی قدرتها کارکردهای تراانسان گرایی را در بخش های نظامی و دفاعی دنبال نموده و در این زمینه تحقیقات و اقدامات وسیعی را به منظور کسب برتری نظامی بر سایر کشورها انجام داده و به پیشرفت های چشمگیری نیز نائل آمده اند. به عنوان نمونه، در زمینه کاربردهای ارتقای توانایی های حسی و جسمی و شناختی بشر می توان به ابر سربازها با مهارتهای شناختی بالا اشاره کرد که درد، ترس و خستگی را احساس نمی کنند و بیش از آنکه شبیه انسان باشند، نوعی ماشین به شمار می روند. از این رو، وزارت دفاع آمریکا به دنبال خلق سربازانی است که بتوانند بدون هیچ ترس یا ندامتی آدم بکشند و بدون خستگی بجنگند. این پژوهش به صورت توصیفی، با استفاده از منابع مختلف، به تاریخچه و اهداف تراانسان گرایی پرداخته و فناوری های مربوط به آن را مورد بررسی قرار داده و کاربردها و استفاده های این فناوری ها در حوزه نظامی و انتظامی را نیز شرح می دهد. شناختفناورى هاى نوین، چالش ها و فرصت هاى جدید امنیتى انتظامى و پیامدهای تراانسان گرایی بر مفهوم نظم و امنیت اجتماعی، موضوعاتی هستند که می توانند در زمینه شناخت و به کارگیری این فناوری های نوین در حوزه ماموریت های پلیسی و درنهایت، پیشگیری از جرائم و همچنین، پیگیری جرائم موثر واقع شوند.

با توجه به استفاده از فناوری اطلاعات و افزایش نرم افزارهای ارائه شده توسط ارائه دهندگان سیستم های نرم افزاری، انتخاب نرم افزار مناسب از میان نرم افزارهای ارائه شده از اهمیت بالایی برخوردار است. بنابراین سازمان ها نیازمند سازوکاری هستند که قادر باشند تمامی جنبه های نرم افزارهای ارائه شده در مناقصات را برای انتخاب نرم افزاری مناسب که مطابق با نیازهای سازمان می باشد مورد بررسی و مقایسه قرار دهند. میتوان گفت انتخاب سیستم نرم افزاری مناسب یک مسئله تصمیم گیری چند معیاره است. در این مقاله، با استفاده از ادبیات تحقیق و نظر خبرگان، شاخصهای انتخاب سیستم نرم افزار مناسب مشخص شده سپس مدلی اجرایی به منظور انتخاب نرم افزار مناسب از میان نرم افزارهای ارائه شده در مناقصات سازمان ها، ارائه گردیده است. در طراحی این مدل از فرایند تحلیل سلسله مراتبی بهره گیری شده است. همچنین برای نمایش نحوه پیاده سازی مدل، موردکاوی در زمینه انتخاب نرم افزار انباره داده ها انجام پذیرفته است.