دلارام بدیعی

هدف: این پژوهش با هدف مقایسه اثربخشی آموزش تاب آوری و روان شناسی مثبت نگر بر تاب آوری و سازگاری اجتماعی مادران دارای فرزند مبتلا به ملال جنسیتی اجرا شد. روش پژوهش: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون، پس آزمون با گروه گواه  و پیگیری دو ماه بود. جامعه آماری، شامل کلیه مادران دارای فرزند مبتلا به ملال جنسیتی بودند که از طریق عضویت در گروه های رسمی افراد مبتلا به ملال جنسیتی و با تشخیص قطعی از طریق مصاحبه تشخیصی روان شناس بالینی در شهر اصفهان در سال 1401  بودند. نمونه گیری به روش در دسترس مبتنی بر معیارهای ورود انجام و 45 تن از مادران انتخاب و به طور تصادفی و با استفاده از قرعه کشی در سه گروه (دو گروه مداخله و یک گروه گواه) و هر گروه به تعداد 15 تن جایگزین شدند. داده ها از طریق پرسش نامه های سازگاری اجتماعی بل (1961) و تاب آوری کانر و دیویدسون (2003) جمع آوری شد. آموزش تاب آوری (تدوین و اعتبارسنجی شده در مطالعه حاضر) و روان شناسی مثبت نگر مبتنی بر نظریه سلیگمن و همکاران (2006) هر یک طی 9 جلسه 95 دقیقه ای اجرا و گروه گواه آموزش را بعد از اتمام کار دریافت کردند. در راستای تحلیل استنباطی، داده ها از طریق تحلیل واریانس اندازه های تکرار شده و آزمون تعقیبی بونفرونی با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 26 تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد آموزش تاب آوری و روان شناسی مثبت نگر بر ارتقا تاب آوری (94/9=F، 01/0> p ) مادران اثربخش بود. اما آموزش تاب آوری و روان شناسی مثبت نگر بر ارتقا سازگاری اجتماعی (80/3=F، 05/0> p ) مادران اثربخش نبود. همچنین بین دو گروه آموزش تاب آوری و آموزش مثبت نگر با گروه گواه تفاوت معناداری وجود داشت (01/0> p )، ولی بین دو گروه آزمایش تفاوت معناداری وجود نداشت (05/0< p ). نتیجه گیری: نتایج نشان دهنده اثربخشی آموزش تاب آوری و روان شناسی مثبت نگر بر افزایش تاب آوری مادران افراد دارای ملال جنسیتی بود. می توان از این دو نوع آموزش برای کمک به ارتقاءتاب آوری مادران این افراد استفاده کرد

پژوهش حاضر با هدف تعیین رابطه تجربه معنوی با سبک های مقابله با استرس و ابعاد آن در بین دانشجویان دانشگاه رازی کرمانشاه انجام شده است. روش پژوهش، توصیفی - همبستگی و جامعه آماری پژوهش، تمامی دانشجویان دانشگاه رازی کرمانشاه در سال تحصیلی 95-1394 هستند که با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای، تعداد 120 دانشجو انتخاب شده اند. ابزارهای جمع آوری داده ها؛ پرسشنامه تجربیات معنوی «غباری و همکاران» (1384) و مقیاس سبک مقابله ای «لازاروس و فولکمن» (1984) است. داده ها به روش رگرسیون همزمان و ضریب همبستگی پیرسون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است که یافته ها نشان می دهد بین تجربه معنوی و سبک مقابله با استرس، همبستگی مثبت معناداری (r=0.396, P<0.001) وجود دارد. همچنین بین تجربه معنوی و مقابله مستقیم (r=0.208)، فاصله گرفتن (r=0.303)، خودکنترلی (r=0.247)، حمایت اجتماعی (r=0.294)، پذیرش مسئولیت (r=0.266)، حل مسئله (r=0.308) و ارزیابی مجدد (r=0.499)، همبستگی مثبت معناداری در سطح 0/05>P وجود دارد. این در حالی است که در یافته ها، بین تجربه معنوی و بعد گریز - اجتناب رابطه معناداری مشاهده نمی شود. با توجه به نقش تجربه معنوی در پیش بینی سبک مقابله با استرس و رابطه ابعاد آن با تجربه معنوی، می توان با ایجاد چنین ظرفیت هایی در موقعیت های آموزشی، سبک های مقابله ای را در دانشجویان ارتقاء بخشید.