مینا فیاض قاضیانی

توانایی یک سازمان برای انعطاف پذیری و سازگاری با تغییر، بوسیله کشف فرصت های جدید، در حالی که بطور همزمان، از طریق بهره برداری از قابلیت های موجود، موثر و همتراز با عملیات روزانه باشد، به عنوان دوسوتوانی سازمانی تعریف می شود. رسیدن به دوسوتوانی سازمانی بدیهی و کم اهمیت نبوده، و در این بررسی دست کم سه راه حل برای پشتیبانی از آن ارائه می شود (ساختاری، موقتی و زمینه ای). همچنین، بررسی ای درباره زمینه دوسوتوانی سازمانی در چارچوب یادگیری سازمانی، مدیریت منابع، مدیریت فناوری و رفتار سازمانی، همین طور درباره عوامل موثر بر آن، انجام شده است.

دوسوتوانی به عنوان یک پارادایم پژوهشی جدید در نظریه سازمان پدیدار شده است، با این حال چندین موضوع اساسی در آن بحث انگیز باقی مانده است. ما در این مقاله به بررسی چهار تنش اصلی پرداخته ایم: آیا سازمانها بایستی از طریق تفکیک به دوسوتوانی برسند یا یکپارچه سازی؟ آیا دوسوتوانی در سطح فردی رخ می دهد یا سازمانی؟ آیا سازمان ها بایستی دید ایستا به دوسوتوانی داشته باشند یا پویا؟ و در آخر، آیا دوسوتوانی از درون ناشی می شود یا شرکتها بایستی برخی فرایندها را به بیرون بسپارند؟ ما خلاصه ای از هفت مقاله شامل این موضوع خاص را تهیه کرده و چندین راه برای پژوهش های آتی پیشنهاد داده ایم.