زهرا زمان پور بروجنی

در این پژوهش آثار برنامه ریزی آرای ش تمرین و کانون توجه بر یادگیری مهارتی ورزشی بررسی شد. 40 دانش آموز دختر دبیرستانی (میانگین سن=  88/0 ± 02/16 سال) در حالی مهارت پرتاب دارت را با آرایش مسدود یا تصادفی تمرین کردند که توجه آنان با استفاده از تکالیف دوگانه، به مهارت (امتیازهای دارت) یا به علامت نامربوط (اصوات ثانویه) هدایت شد. تحلیل واریانس روی وضعیت پایه، مرحله تمرین و آزمون انتقال تأخیری انجام گرفت. نتایج نشان داد همه گروه ها از وضعیت پایه تا آزمون انتقال تأخیری پیشرفت امتیازی معنادار داشتند. به علاوه ، بیشترین پیشرفت از وضعیت پایه تا آزمون تأخیری در مقایسه با دیگر وضعیت ها، در شرایط تمرین تصادفی- توجه به عامل نامربوط دیده شد. به عنوان نتیجه گیری باید گفت پژوهش حاضر اطلاعات تازه ای در خصوص رابطه تعاملی آرایش تمرین و تمرکز توجه در طی یادگیری یک مهارت ورزشی فراهم کرد.