مونا میرجانی

مچ پا اولین اندامی است که در فعالیتهای روزمره با زمین در تماس است. پیچ خوردگی شایع ترین  عارضه این مفصل است که علاوه بر مفصل آسیب دیده مفاصل دورتر را نیز درگیر می کند. هدف از تحقیق حاضر مقایسه زمان شروع فعالیت عضلات کمری لگنی و پرونئال در تکواندوکاران نخبه زن با و بدون بی ثباتی عملکردی مچ پا حین فرود تک پا است. 13 ورزشکار میتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا (سن36/1±23/21 سال، وزن56/3±76/53 کیلوگرم و قد 84/4±46/166 سانتیمتر) و 13 ورزشکار سالم (سن 25/1±92/20 سال، وزن 17/4±69/53 کیلوگرم و قد 00/5±92/166 سانتیمتر) بصورت هدفمند انتخاب شدند. حین اجرای پرش– فرود تک پا از عضلات ارکتوراسپاین، کوادراتوس لومباروم، گلوتوس مدیوس و پرونئوس لانگوس آنها فعالیت الکتریکی ثبت شد. برای مقایسه ی زمان شروع فعالیت عضلات از تحلیل واریانس چند متغیری با  05/0≥p استفاده شد. نتایج نشان داد افراد دارای بی ثباتی عملکردی مچ پا بطور معناداری دچار تاخیر در زمان آغاز فعالیت عضلات ارکتوراسپاین، کوادراتوس لومباروم، گلوتوس مدیوس و پرونئوس لانگوس نسبت به افراد گروه کنترل می باشند. در نتیجه این افراد علاوه بر اختلال در فعالیت عضله پرونئوس لانگوس دچار تاخیر در فعال شدن عضلات کمری-لگنی نیز می باشند که این عامل می تواند دلیلی برای وقوع مجدد آسیب در این افراد باشد.

خستگی سبب اختلال در بازخورد آوران ها، زمان بندی فعالیت عضلات و بروز آسیب در اندام ها می شود. در تحقیق حاضر اثر یک دوره پروتکل خستگی عملکردی بر الگو و شروع فعالیت الکترومایوگرافی منتخبی از عضلات کمری- لگنی و پرونئال بررسی شد. سیزده تکواندوکار زن سالم با میانگین سنی 25/1±92/20 سال، وزن 17/4±69/53 کیلوگرم، قد 00/5±92/166 سانتی متر و سابقه فعالیت 75/1±92/7 سال داوطلبانه در این مطالعه شرکت داشتند. ابتدا حین پرش– فرود تک پا زمان شروع فعالیت الکتریکی عضلات ارکتوراسپاین، کوادراتوس لومباروم، گلوتوس مدیوس و پرونئوس لانگوس ثبت شد. سپس افراد در پروتکل خستگی شرکت کردند و بار دیگر فعالیت الکتریکی عضلات ثبت شد. آزمون آنالیز واریانس نشان داد اختلاف معناداری در زمان شروع فعالیت عضلات در پیش آزمون و پس آزمون وجود دارد (0005/0≥ P)، اما این الگو در پیش آزمون و پس آزمون تفاوت معناداری را نشان نمی دهد. آزمونt  زوجی نشان داد زمان فعال شدن هر چهار عضله پس از خستگی سریع تر شد، که در سه عضله کوادراتوس لومباروم، گلوتوس مدیوس و پرونئوس لانگوس معنادار بود؛ ولی برای عضله ارکتوراسپاین معنادار نبود. در نتیجه سیستم عصبی مرکزی در زمان خستگی که پیش بینی می کند ریسک آسیب بیشتر است، حساس تر می شود و عضلات را زودتر به خدمت می گیرد تا از مفاصل در شرایط پرخطر محافظت کند. ازاین رو سعی دارد تا راهبرد های حرکتی را برای پیشگیری از آسیب احتمالی زودتر فراخوانی کند.