ملالی حبیبی

پیر سبزعلی رمضان علی (وفات 1938) در بمبئی بزرگ شد. مادر بیوه اش که دل نگران خودسری پسر نوجوانش بود، او را به گوادر، در سواحل بلوچستان فرستاد تا تلمذی وارث محمد ریمو را بکند. تحت آموزش و سرپرستی وی، شخصیت سبزعلی آنچنان تغییر کرد که به زودی به عنوان یکی از پویاترین خادمان و خوش قریحه ترین سخنوران جماعت اسماعیلی شهرت یافت. در سال 1923، امام سلطان محمد شاه آقا خان سوم پیرسبزعلی را برای مأموریت سختی به آسیای مرکزی فرستاد تا با جوامع اسماعیلی مناطق کوهستانی و دور افتاده ارتباط برقرار کند. سبزعلی خاطراتش از این سفر سخت و طاقت فرسا را به زبان گُجراتی می نویسد. این خاطرات برای اولین بار و به صورت پیاپی از 1924 تا 1926 در مجله اسماعیلی چاپ شد. در ادامه ی این مقاله قسمت های دهم و بیست و سوم سفرنامه شگفت انگیز وی می آید. او در این بخش ها سفرش به چترالرا که اکنون در پاکستان واقع است شرح می دهد. در بخش دهم، که به سبکی ادبی نوشته شده است، پیر سبزعلی از مأموریت پیش رو و باور کامل و اعتماد خود به امام صحبت می کند. در بخش بیست و سوم، در کوه های بدخشان سبزعلی با تعداد زیادی از مولای ها، اسماعیلی های آسیای میانه، روبه رو می شود. او از دیدن وفاداری آن ها در سخت ترین شرایط، و شادی و سرور در مجلس معنویشان که کل شب ادامه داشت و خواندن پر شور و حرارت اشعار ناصر خسرو به شگفت می آید و اشتیاق آن ها را برای شنیدن فرامین، دعاها و راهنمایی های امامشان و تحسین خود را از سرسپردگی حتی کوچک ترین فرزندانشان بیان می کند.