سیده حمیده نقیبی

درماتیت آتوپیک به عنوان یک بیماری التهابی مزمن و شایع پوستی می تواند منجر به پریشانی روانی در فرد بیمار شود. هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی روان درمانی پویشی فشرده کوتاه مدت بر پریشانی روان شناختی بیماران مبتلابه درماتیت آتوپیک بود. پژوهش حاضر یک طرح نیمه تجربی از نوع تک آزمودنی است. جامعه ی آماری این مطالعه شامل مبتلایان به بیماری درماتیت آتوپیک مراجعه کننده به بیمارستان فوق تخصصی پوست رازی تهران در سال 1399 بود که از بین آنها، 5 نفر به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. این افراد تحت ۱0 جلسه فردی درمان روان پویشی کوتاه مدت فشرده فردی قرار گرفتند. آزمودنی ها در مرحله خط پایه، در طول مداخله و پیگیری پرسشنامه پریشانی روانشناختی را تکمیل کردند. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل دیداری و محاسبه درصد بهبودی استفاده شد. طبق نمرات بیماران در افسردگی، اضطراب و استرس و نمودارهای روند تغییرات، همه بیماران کاهش قابل قبولی در افسردگی، اضطراب و استرس نشان دادند. میزان بهبود کلی بیماران در افسردگی، اضطراب و استرس در پایان مداخله به ترتیب ۶۱٪، 57%، 4/62% بود که بیانگر اثربخشی روان درمانی پویشی کوتاه مدت فشرده در کاهش این متغیرها است. روان درمانی پویشی کوتاه مدت فشرده می تواند به عنوان یک مداخله موثر به کاهش پریشانی روان شناختی بیماران مبتلابه درماتیت آتوپیک کمک کند.

هدف پژوهش حاضر، پیش بینی ابعاد بهزیستی روانشناختی زنان مبتلا به سرطان سینه بر اساس سبک های مقابله ای بود. جامعه آماری شامل کلیه زنان مبتلا به سرطان سینه مراجعه کننده به بیمارستان امید شهر مشهد در سال 1394 بود که 108نفر بصورت نمونه گیری مبتنی بر هدف و از طریق مصاحبه اولیه انتخاب و به پرسشنامه های "سبک های مقابله ای فولکمن و لازاروس (1984) و بهزیستی روانشناختی کارول ریف (1989)" پاسخ دادند. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل رگرسیون چندمتغیره (به روش همزمان) و نرم افزار Spss نسخه 19 استفاده شد. یافته های حاصل از تحلیل داده ها نشان داد که که سبک مقابله ای مسأله مدار به طور مثبت و سبک مقابله ای هیجان مدار به طور منفی می توانند پذیرش خود، رشد شخصی و تسلط بر محیط را پیش بینی کنند و سبک های مقابله ای مسأله مدار و اجتنابی به طور مثبت و سبک مقابله ای هیجان مدار به طور منفی می توانند رابطه مثبت با دیگران، خودمختاری و زندگی هدفمند را پیش بینی کنند. با توجه به نتایج پژوهش می توان گفت که آموزش مهارت های مقابله ای در جهت کنار آمدن زنان مبتلا به سرطان سینه با چالش های سرطان و افزایش بهزیستی روانشناختی آن ها مؤثر است.

هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش گروهی مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی بر امیدواری و شادکامی افراد مبتلابه سرطان انجام شد. روش: این تحقیق نیمه آزمایشی و از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل و با پیگیری 3 ماهه بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه افراد دارای تشخیص پزشکی سرطان و مراجعه کننده به بیمارستان امید شهر مشهد در سال 1394 بود که از بین آن ها 30 نفر به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه 15 نفره آزمایش و کنترل گمارش شدند. افراد گروه آزمایش، آموزش تکنیک های درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی را به صورت گروهی در ۱0 جلسه دریافت کردند؛ درحالی که گروه کنترل هیچ نوع مداخله ای را دریافت نکردند. جهت جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه های شادکامی آکسفورد و امید اشنایدر استفاده شد. یافته ها: نتایج تحلیل کوواریانس یک راهه و آزمون t جفت شده برروی نمرات پیش از درمان، درمان و پیگیری نشان داد که پس از تعدیل نمرات پیش آزمون بین دو گروه آزمایش و کنترل در متغیرهای امیدواری (05/0 P< ) و شادکامی (01/0 P< )، تفاوت معناداری وجود دارد. نتیجه گیری: بر اساس یافته های این مطالعه، پیشنهاد می شود که در مراکز مشاوره و کلینیک های درمانی جهت افزایش امیدواری و شادکامی افراد مبتلا به سرطان از تکنیک های آموزشی درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی بهره برد.

هدف: پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی گروه درمانی با رویکرد تحلیل ارتباط متقابل (TA) بر کاهش شدت اعتیاد بیماران زن تحت درمان با متادون بود. روش: طرح تحقیق، شبه آزمایشی از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری، شامل تمامی زنان وابسته به موادمخدر بودند که درسال 1395 برای درمان به یکی از مراکز ترک اعتیاد، در شهرمشهد مراجعه نموده بودند و با استفاده از روش نمونه گیری هدف مند انتخاب شدند. تعداد 40 نفر از بیماران زن تحت درمان با متادون به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند و از ابزارهای شاخص شدت اعتیاد و پرسش نامه ویژگی های جمعیت شناختی استفاده گردید. برنامه مداخله گروه درمانی با رویکرد تحلیل ارتباط متقابل بر روی گروه آزمایش به صورت گروهی به مدت 10 جلسه 2 ساعته (در هر هفته یک جلسه) انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد که ابعاد شدت اعتیاد بین دو گروه، تفاوت معناداری داشت (001/0P<). همچنین تحلیل متغیرها به تفکیک بیانگر آن بود که در ابعاد وضعیت روان پزشکی، مصرف مواد و مصرف الکل تفاوت در سطح (001/0P<) معنادار بود. نتیجه گیری: با توجه به نتایج تحقیق چنین به نظر می رسد که گروه درمانی با رویکرد تحلیل ارتباط متقابل بر کاهش شدت اعتیاد بیماران زن تحت درمان با متادون، مؤثر است.