زهرا سلحشور

بکارگیری اصول پدافند غیرعامل یکی از مهمترین تمهیدات کاهش خطرپذیری شهر ها در برابر تهدیدات و اقدامات نظامی دشمن در شهرها است. با توجه به نقش و جایگاه شهر شیروان، پژوهش حاضر بدنبال ارزیابی میزان آسیب پذیری شهر شیروان با رویکرد پدافند غیرعامل در رابطه با زیرساخت ها و شریان های حیاتی آن است. روش تحقیق به صورت توصیفی- تحلیلی بوده است.که گردآوری اطلاعات به صورت اسنادی، کتابخانه ای و پیمایشی (پرسشنامه و مصاحبه) بوده است. جامعه آماری پژوهش حاضر، شهر شیروان است و نمونه آماری تحقیق براساس روش نمونه گیری هدفمند تعداد 40 نفر از کارشناسان و صاحب نظران حوزه تخصصی و مرتبط با موضوع پدافند غیر عامل و شهرسازی بودند. در این تحقیق حاضر از نرم افزار ArcGIS جهت پردازش داده ها و اطلاعات مکانی و برای وزن دهی لایه ها بر اساس مدل ANP از نرم افزار Super Decision استفاده شده است. یافته های تحقیق نشان داد که میزان آسیب پذیری شهر شیروان در برابر تهدیدات نظامی دشمن در 6/11 درصد از شهر خیلی کم، 3/41 درصد میزان آسیب پذیری کم، 9/25 درصد میزان آسیب پذیری متوسط، 2/17 درصد میزان آسیب پذیری بالا و 9/3 درصد میزان آسیب پذیری خیلی بالا بوده که در واقع میزان آسیب پذیری شهر شیروان در 9/52 درصد از شهر پایین و در 1/21 درصد از شهر میزان آسیب پذیری بالا بوده است. در نهایت با توجه به نتایج نهایی پژوهش مشخص شد که تأسیسات حیاتی با میانگین تأثیر 6/3 به عنوان مهمترین عناصر شهری آسیب پذیر در برابر تهدیدات و اقدامات نظامی دشمن شناسایی شده اند.

مجسمه شهری با خروج از انحصار موزه و گالری پا به عرصه منظر شهر گذاشت تا ضمن کمک به خوانایی شهر در ارتقای کیفیت بصری آن نیز ایفای نقش کند. در این راستا توجه به ذهنیت مخاطب، تاریخ و زمینه، اصولی مهم در موفقیت مجسمه جهت نیل به اهداف فوق شناخته می شوند. به نظر می رسد حضور مجسمه در فضای میادین تهران از دوران پهلوی اول تا امروز روندی از اقتدارگرایی پیکره ای تا فردگرایی انتزاعی را طی کرده است. به طوری که اقتدار حاکمیت در دوران پهلوی اول و دوم در بازنمایی واقع گرای پیکره خاندان پهلوی و مشاهیر نمود پیدا می کند و از دهه 80 تا امروز با الگوبرداری از زیبایی شناسی مدرنیستی از رویکردی انتزاعی و فردگرا تبعیت می کند. بنابراین شاید بتوان گفت مجسمه میادین به عنوان نشانه شهری با جدایی گزینی از زمینه و تاریخ و بدون توجه به مخاطب، روند تکاملی به سمت نمادین شدن را طی نکرده است و با انتزاع گرایی از معنابخشی به محیط فاصله گرفته است.