سید امیرمحمد موسوی جشنی

همه گیری ویروس کرونا پدیده ای است که هم اکنون بسیاری از نقاط جهان را درگیر کرده است. مواجهه ملتها با این همه-گیری به شیوه های متفاوتی بروز کرده است، چرا که همه گیر شدن یک ویروس (اعم از کرونا یا هر ویروس دیگری) یک پدیده ی صرفاً زیست شناختی نیست و فی الذاته یک پدیده ی فرهنگی است که دارای ابعاد سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، و بین المللی می باشد. اما، معمولاً اولین چیزی که در زمان بروز یک همه گیری به ذهن متبادر می شود، این است که ویروس ها، پدیده هایی زیست شناختی با راه حل پزشکی محض هستند. هدف این مقاله تبیین بروز همه گیری کوید-19 به مثابه یک پدیده ی فرهنگی-سیاسی-اقتصادی در ایران و ارائه ی برخی راه کارها می باشد. مواجهه دولت ملت ایران با این پدیده در چهارچوب نظریه اِسناد (Attribution Theory) مورد بررسی قرار گرفت. یافته های تحقیق نشان می دهد که مواجهه دولت ملت ایران تحت تاثیر مختصات فرهنگی-سیاسی-اقتصادی ایران بوده است. همچنین "اِسناد بیرونی" توسط دولت-ملت ایران نمی تواند راه حل مناسبی برای مواجهه با این تهدید مرگبار باشد. مواجهه با این ویروس نیازمند یک رویکرد یکپارچه نگر توسط دولت ملت نه صرفا بعنوان یک پدیده زیست شناختی، بلکه به مثابه یک پدیده زیستی- فرهنگی-سیاسی-روانی- اقتصادی مبتنی بر ویژگیهای فرهنگ ایران می باشد.

Today, the Middle East is in the grip of religious violence, causing the death of thousands and displacement of millions of the people of this region. To find the roots of religious violence, which has practically paralyzed lives of millions, it is necessary to study it through an interdisciplinary approach. Religious violence involves many individual and collective aspects; psychology, personality, ideology and sociopolitical milieu in which an individual is raised. Attempts have been made in this paper to study the psychological roots of religious violence in the Middle East to shed light on some of its aspects. The main question of this research is: What are the psychological roots of violence in the Middle East? The hypothesis of this paper is that biologically influenced dispositions as well as environmental forces (family, schooling and sociopolitical conditions) molded the personality of Ibn Timiyya, which in turn shaped his ideology (Salafism with excommunication as its central signifier) that heavily influenced the violent movements in the Middle East. Ernesto Laclau and Chantal Mouffe’s discourse analysis was used to study the hypothesis. The findings show that Ibn Timiyya’s ideology, with takfir as its central signifier, the sociopolitical environment of the Middle East and personality of takfiris are the roots of religious violence in the Middle East.