مهدی حاجی آبادی

هدف از این پژوهش بررسی مقایسه ای هویت ورزشی هندبالیست های لیگ برتر ایران و رفتار رهبری مربیانشان براساس عملکرد تیمی بود. نمونه آماری برابر با جامعه آماری در نظر گرفته شد(144n=). برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه مقیاس رهبری در ورزش(LSS) و پرسشنامه هویت ورزشی(AIMS Plus)، به ترتیب با ثبات درونی(0/93) و(0/89) استفاده شد. همچنین به منظور ارزیابی عملکرد تیم ها، جدول نهایی لیگ بر اساس فاصلة امتیازات و رتبه بندی تیم ها به سه عملکرد متفاوت تقسیم شد. پس از تعیین نوع توزیع داده ها با استفاده از آزمون کلموگراف-اسمیرنف، برای تجزیه و تحلیل اطلاعات، از آزمونهای آماری آنوای یکطرفه و تعقیبی گابریل، کروسکالوالیس و یومن ویتنی در نرم افزار(20 spss) استفاده شد. نتایج مقایسة سبک های رهبری مربیان نشان داد سبک های رهبری آموزش و تمرین، حمایت اجتماعی، بازخورد مثبت و دموکراتیک در بین مربیان تیم های موفق، کمتر موفق و ناموفق دارای تفاوت معنی داری است(05/0≥p) و استفاده این سبک ها در بین مربیان تیم های موفق به طور معنی داری بیشتر از مربیان تیم های کمترموفق و ناموفق بود. در حالی که این تفاوت در سبک رهبری آمرانه معنی دار نبود. همچنین مقایسة هویت ورزشی و خرده مقیاس-های آن در بین بازیکنان تیم های موفق، کمتر موفق و ناموفق تفاوت معنی داری را نشان داد، که این تفاوت در هویت ورزشی و خرده مقیاس های هویت اجتماعی، انحصارگرایی و هویت خود بود(05/0≥p). براساس یافته های پژوهش، به نظر می رسد مربیان می توانند با آگاهی از جنبه های رفتاری مطلوب در حین تمرین و آموزش، گام اساسی در حفظ و ثبات هویت ورزشی قوی ورزشکاران بردارند و زمینة را برای موفقیت آن ها و تیم فراهم آورند.