مهین فرهادی زاد

قانون آموزش برای همه ی کودکان معلول، حق استفاده ی افراد دارای معلولیت را از آموزش مناسب و رایگان تضمین می کرد. از جمله مواد این قانون افزایش تعامل کودکان دارای معلولیت با همتایان سالم آنها در کلاس های آموزشی عادی از جمله تربیت بدنی عادی بود. یکی از مشکلاتی که بسیاری از معلمان تربیت بدنی با آن مواجه بودند، به کارگیری نامناسب فراگیری در مدارس شان بود. زیرا هیچکس روش های ویژه، مدل های در دسترس و پروتکل های تمرینی مورد نیاز برای به کارگیری موثر فراگیری را مطالعه نکرده بود. بنابراین، تلاش ها منجر به برنامه ریزی و اجرای ضعیف برنامه های فراگیر می شد و بسیاری از معلمان تربیت بدنی مسئولیت دانش آموزان دارای معلولیتِ جای دهی شده در کلاس های شان را نپذیرفتند. فراگیری، قرار دادن دانش آموزان دارای معلولیت در کلاس تربیت بدنی عادی بدون حمایت کردن یا قرار دادن اجباری دانش آموزان دارای معلولیت در برنامه ی درسی طراحی شده برای دانش آموزان سالم نیست. فراگیری، بهره مندی دانش آموزان دارای معلولیت از یک برنامه طراحی شده ی ویژه است که بتواند با خدمات و پشتیبانی در تربیت بدنی عادی اجرا گردد. لذا همه دانش آموزان دارای معلولیت و سالم باید یاد بگیرند که چگونه با هم زندگی، کار و بازی کنند، بنابراین باید برنامه ی افزایش زمان تربیت بدنی عادی توسعه یابد.