هادی عبدی

هادی عبدی

مطالب

فیلتر های جستجو: فیلتری انتخاب نشده است.
نمایش ۱ تا ۳ مورد از کل ۳ مورد.
۱.

تأثیر تمرین پلایومتریک، قدرتی و ترکیبی بر چابکی کشتی گیران آزادکار جوان شهرستان ایلام(مقاله علمی وزارت علوم)

کلید واژه ها: چابکی تمرینات قدرتی تمرینات پلایومتریک کشتی گیر آزادکار

حوزه های تخصصی:
  1. حوزه‌های تخصصی تربیت بدنی فیزیولوژی ورزشی
  2. حوزه‌های تخصصی تربیت بدنی فیزیولوژی ورزشی علم تمرین
  3. حوزه‌های تخصصی تربیت بدنی فیزیولوژی ورزشی فیزیولوژی ورزشی کاربردی
تعداد بازدید : 761 تعداد دانلود : 349
هدف از این تحقیق بررسی تأثیر هشت هفته تمرین پلایومتریک، قدرتی و ترکیبی بر چابکی کشتی گیران آزاد کار جوان شهرستان ایلام بود. این تحقیق از نوع تحقیقات نیمه تجربی است که جامعه آماری آن را 328 کشتی گیر جوان آزادکار شهرستان ایلام تشکیل داده است. بدین منظور 40 نفر از آنها به صورت تصادفی انتخاب و پس از اجرای آزمون چابکی ایلینویز در پیش آزمون، به صورت تصادفی به چهار گروه10 نفره تمرین قدرتی، پلایومتریک، ترکیبی و کنترل تقسیم شدند و پس از هشت هفته اجرای پروتکل های تمرینی مجدداً در پس آزمون تست ایلینویز به عمل آمد. برای تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون تی وابسته، تحلیل واریانس یکطرفه و آزمون تعقیبی LSD استفاده شد، سطح معنا داری 05/0P< در نظر گرفته شد. یافته های تحقیق حاکی از آن بود که انجام هشت هفته تمرینات قدرتی، پلایومتریک و ترکیبی بر کاهش زمان آزمون چابکی کشتی گیران تأثیر معنا داری دارد (05/0P<). در مورد تفاوت های بین گروهی، نتایج آزمون تحلیل واریانس یکطرفه نشان داد که در پیش آزمون تفاوت معنا داری بین میزان چابکی آزمودنی ها در هر یک از گروه های تحقیق وجود ندارد (655/0, P= 856f=). اما پس از هشت هفته مداخله های تمرینی اختلاف معنا داری بین آنها مشاهده شد (009/0, P= 48/4f=). نتایج آزمون تعقیبی LSD نشان داد که بیشترین تأثیر بر بهبود چابکی ابتدا مربوط به تمرینات ترکیبی سپس تمرینات پلایومتریک و در نهایت تمرینات قدرتی بوده است. البته بین گروه های تمرین ترکیبی و پلایومتریک و بین گروه های تمرین قدرتی و کنترل این اختلاف معنا دار نبود. با توجه به نتایج تحقیق حاضر می توان نتیجه گرفت که، برای بهبود وضعیت چابکی کشتی گیران، انجام تمرینات پلایومتریک و به خصوص تمرینات ترکیبی (پلایومتریک _ قدرتی) بسیار مفیدتر از انجام تمرینات صرفاً قدرتی است. در نتیجه انجام تمرینات مذکور با تأکید بر رعایت ویژگی های نمونه های تحقیق و معیارهای ورود و خروج نمونه ها در تحقیق حاضر توصیه می شود.
۲.

تأثیر چهار هفته تمرین هوازی بر اختلالات شناختی و عملکرد حرکتی موش های صحرایی نر دیابتی شده با استرپتوزوتوسین(مقاله علمی وزارت علوم)

کلید واژه ها: دیابت تمرین اختلالات شناختی استرپتوزوتوسین

حوزه های تخصصی:
  1. حوزه‌های تخصصی تربیت بدنی فیزیولوژی ورزشی علم تمرین
  2. حوزه‌های تخصصی تربیت بدنی روانشناسی ورزشی آموزش و پژوهش در روانشناسی ورزشی
تعداد بازدید : 644 تعداد دانلود : 20
هدف از این پژوهش، بررسی تأثیر چهار هفته تمرین هوازی بر اختلالات شناختی و عملکرد حرکتی موش های صحرایی نر دیابتی بود. به این منظور 24 سر موش صحرایی نر بالغ نژاد ویستار (وزن 9/9±275 گرم، سن 13 هفته) خریداری و به طور تصادفی به سه گروه شم، دیابت و دیابت+تمرین تقسیم شدند. دیابت با تزریق داخل صفاقی یک دوز استرپتوزوتوسین به مقدار ml/kg 60 القا شد. ملاک دیابتی شدن، قند خون بالای mg/dl 250 بود. یک هفته پس از القای دیابت، رت های گروه ورزش، به مدت چهار هفته، پنج روز در هفته (به مدت 30-20 دقیقه با سرعت 18-10 متر در دقیقه) روی تردمیل دویدند. از آزمون حافظه احترازی غیرفعال برای بررسی میزان اختلال در حافظه و از آزمون های سطح شیبدار و بارفیکس به منظور ارزیابی عملکرد حرکتی استفاده شد. یافته ها نشان داد که تمرین ورزشی به طور معنا داری میزان اختلال ناشی از دیابت در حافظه کوتاه مدت در آزمون حافظه احترازی غیرفعال (0001/0=P) را کاهش و عملکرد حرکتی موش های صحرایی دیابتی را در آزمون سطح شیبدار (017/0=P) و آزمون بارفیکس (0001/0=P) افزایش داد. به طور کلی می توان گفت که چهار هفته تمرین هوازی به بهبود اختلالات شناختی و عملکرد حرکتی در موش های صحرایی دیابتی شده با استرپتوزوتوسین منجر می شود.
۳.

نقش تمرین هوازی در بیان پروتئین عامل مشتق از سلول استرومال آلفا و مرگ آپوپتوزی سلول های قلبی پس از انفارکتوس تجربی میوکارد(مقاله علمی وزارت علوم)

تعداد بازدید : 540 تعداد دانلود : 143
زمینه و هدف : انفارکتوس میوکارد یکی از دلایل اصلی مرگ و میر در سرتاسر جهان است که به وسیله ی نکروز ایسکمیک ایجاد می شود. هدف تحقیق حاضر بررسی نقش تمرین هوازی در بیان پروتئین SDF-1/CXCR4 و آپوپتوز سلول های قلبی به دنبال انفارکتوس تجربی میوکارد در موش های صحرایی نر بود. روش تحقیق : 26 سر موش صحرایی نر (وزن 5 ± 235 گرم) به 4 گروه سالم (شم)، کنترل، تمرین هوازی و پایه تقسیم شدند. جهت القاء انفارکتوس میوکارد از تزریق زیرجلدی ایزوپرنالین (mg/kg 150) در دو روز متوالی بلافاصله 24 ساعت استفاده شد. گروه تمرین هوازی، 48 ساعت پس از القاء انفارکتوس میوکارد برنامه تمرینی را شروع کردند. برنامه تمرین شامل 4 هفته، 5 جلسه در هفته دویدن بر روی نوارگردان با سرعت 16-10 متر در دقیقه و مدت 50-10 دقیقه با شیب 5 درجه بود. جهت بررسی بیان پروتئین و آپوپتوز به ترتیب از رنگ آمیزی ایمونوهیستوشیمی (IHC) و رنگ آمیزی تانل استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه در سطح 05/0>p تحلیل شدند. یافته ها : نتایج نشان داد که تزریق زیرجلدی ایزوپرنالین باعث القاء آپوپتوز و افزایش بیان پروتئین عامل مشتق از سلول استرومال آلفا و گیرنده آن در بافت قلب موش های انفارکتوسی گردید. همچنین، نتایج نشان داد که بین گروه تمرین هوازی و گروه کنترل تفاوت معنی داری (001/0p<) از نظر تعداد سلول های آپوپتوزی وجود داشت، اما از نظر میزان تظاهر پروتئین SDF-1/CXCR4 بین دو گروه فوق تفاوت آماری معنی داری مشاهده نگردید(05/0<p). نتیجه گیری : به طور کلی نتایج تحقیق نشان داد که انجام تمرین هوازی بعد از انفارکتوس میوکارد می تواند باعث کاهش مرگ آپوپتوزی سلول های قلبی گردد، اما تأثیر معنی داری بر تظاهر پروتئین مسیرهای سیگنالینگ مؤثر در رگ زایی مانند SDF-1/CXCR4 ندارد.

پالایش نتایج جستجو

تعداد نتایج در یک صفحه:

درجه علمی

مجله

سال

حوزه تخصصی

زبان