محمد بیات مختاری

حفظ و نگهداری نیروی انسانی متخصص اهمیت و جایگاه ویژه ای در تحقق اهداف سازمان ها دارد. از این رو سازمان ها باید تدابیر لازم به منظور حذف عوامل اثر گذار بر تمایل کارکنان به ترک خدمت را بیاندیشند. هدف از این پژوهش بهبود و تقویت انگیزه کارکنان جهت ماندگاری در سازمان است. در این تحقیق رابطه رضایت شغلی اسلامی و تمایل به ترک خدمت با نقش میانجی تعهد سازمانی و تعدیل کنندگی اخلاق کار اسلامی بررسی شده است. این پژوهش از نظر هدف کاربردی و از لحاظ ماهیت و روش، توصیفی - همبستگی است. جامعه آماری این تحقیق را کارکنان ستادی اداره کل امور اقتصادی و دارایی خراسان رضوی تشکیل دادند. به علت محدود بودن جامعه، از روش سرشماری استفاده گردید. روش گردآوری داده ها پرسشنامه بود، بدین منظور از چهار پرسشنامه استاندارد استفاده شد. روایی و پایایی پرسشنامه با به کارگیری روش های پایایی مرکب و آزمون های روایی همگرا بررسی و تایید شد. برای تجزیه و تحلیل آماری اطلاعات جمع آوری شده از مدل سازی معادلات ساختاری و نرم افزار AMOS 24 استفاده شد. نتایج بدست آمده حاکی از آن بود که بین رضایت شغلی اسلامی و تعهد سازمانی با تمایل به ترک خدمت کارکنان رابطه معکوس و معناداری وجود دارد. همچنین نتایج نشان داد؛ تعهد سازمانی، نقش میانجی در رابطه رضایت شغلی اسلامی و تمایل به ترک کار دارد. از سویی مشخص شد که اخلاق کار اسلامی اثر رضایت شغلی و تعهد سازمانی بر تمایل به ترک خدمت را تعدیل نمی کند. با توجه به یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که با ایجاد عوامل رضایت شغلی اسلامی، تعهد سازمانی کارکنان افزایش یافته و در نهایت تمایل کارکنان به ترک شغل کاهش پیدا می کند.

در میان کتاب ها و رساله های منسوب به خیّام، رساله ای به نام نوروزنامه وجود دارد که از دیرباز آن را به خیّام نسبت داده اند. مجتبی مینوی در سال 1312، آن را به نام خیّام منتشر کرد و در مقدّمه کتاب به جز خیّام، هیچ کس را شایسته عنوان نویسنده آن ندانست. در همان اوان کسانی چون مینورسکی، مستشرق معروف، بنابه دلایلی با این نظر مخالفت کردند تا این که محسن فرزانه طیّ مقاله ای که در سال 1363 در مجله آینده نوشت، مدّعی شد که نوروزنامه از خیّام نیست و از فردی به نام کی خسرو شیرازی است. فرزانه هنگام مطالعه فرّخ نامه جمالی، نوشته ابوبکر مطهّر جمالی یزدی در سال 580 هـ.ق، متوجه شباهت های عباراتی از کتاب با نوروزنامه می شود که نویسنده آن ها را از قول کی خسرو شیرازی نقل می کند. وی با ذکر برخی شباهت ها میان نوروزنامه و فرّخ نامه، نویسندة نوروزنامه را کی خسرو شیرازی می داند، اما فرزانه می نویسد که من به جز در این کتاب (فرّخ نامه) نام کی خسرو شیرازی را در جایی دیگر نشنیده ام و نمی دانم که او چه کسی است. در این مقاله با دلایلی دیگر حدس فرزانه تأیید و تقویت شده و نیز آشکار شده است که کی خسرو شیرازی چه کسی است.