محمود نیک سرشت

به دلیل شایع بودن آسیب دیدگی در فوتبال، به روش¬های موثر برای پیشگیری از آن نیاز است. هدف از این پژوهش، مقایسه اثر تمرین پلایومتریک، استقامتی و ترکیبی بر نرخ آسیبهای حاد در فوتبالیست های مرد آماتور بود. 32 فوتبالیست با میانگین سن 72/4 ± 42/25 سال، میانگین قد 1/7 ± 6/177 سانتیمتر و توده بدن 59/6 ± 2/73 کیلوگرم، به صورت تصادفی در یکی از سه گروه تمرین پلایومتریک (11=n)، استقامتی (11=n) و ترکیبی (10=n) قرار گرفتند. تمرین استقامتی شامل چهار نوبت چهار دقیقه ای دویدن اینتروال با شدت 90 تا 95 درصد حداکثر ضربان قلب با سه دقیقه دویدن آرام بین آنها بود. تمرین پلایومتریک شامل نه حرکت پرشی و پرتابی برای سه نوبت با 10 تکرار بود که با شدت کم تا بیشینه انجام گرفت. تمرین ترکیبی هم شامل اجرای هر دو تمرین استقامتی و پلایومتریک در یک جلسه بود که ابتدا تمرین پلایومتریک اجرا شد. آزمودنی¬ها، برنامه¬های تمرین را به مدت هشت هفته، هر هفته سه جلسه اجرا کردند. از پرسشنامه گزارش آسیب فولر و همکاران برای جمع آوری داده¬ها استفاده شد. براساس نتایج، آسیب دیدگی در گروه تمرین ترکیبی به طور معناداری کمتر از گروه¬های تمرین پلایومتریک (037/0= (p و استقامتی (002/0= (p و نیز آسیب دیدگی غیربرخوردی در گروه تمرین ترکیبی و پلایومتریک به طور معناداری کمتر از گروه تمرین استقامتی بود )05/0 (p≤، اما تفاوت معناداری در سه گروه تمرین در متغیرهای محل آسیب (290/0= (p، برگشت به بازی(561/0= (p، نوع آسیب (352/0= (pو زمان وقوع آسیب (374/0= (p مشاهده نشد. بنابراین مربیان و پزشکان تیم¬ها باید به تمرینات توانی و پرشی توجه بیشتری داشته باشند.

هدف این پژوهش، بررسی اثر یک جلسه فعالیت ورزشی با شدت بالا و پایین بر تغییرات غلظت پپتید YY3-36 (PYY3-36) در زنان دارای اضافه وزن و وزن نرمال غیرفعال بود. روش ها: مطالعه حاضر از نوع پژوهش های کاربردی است که به روش نیمه تجربی انجام گرفت. زنان با وزن نرمال (شاخص توده بدنی بین 18 تا 24.9 کیلوگرم بر مترمربع) و دارای اضافه وزن (شاخص توده بدنی بین 25 تا 29.9 کیلوگرم بر مترمربع) غیرفعال ساکن در شهر ایلام جامعه ی آماری را تشکیل دادند. 10 زن با وزن نرمال غیرفعال و 12 نفر از زنان دارای اضافه وزن غیرفعال در دامنه سنی 17- 35 سال نمونه های پژوهش را تشکیل دادند. پروتکل ورزشی با شدت بالا به صورت 5 ست 4 دقیقه ای رکاب زدن روی دوچرخه کارسنج با شدت 90 درصد ضربان قلب بیشینه و فعالیت ورزشی با شدت پایین به صورت 40 دقیقه رکاب زدن پیوسته روی دوچرخه کارسنج با شدت 50 درصد ضربان قلب بیشینه اجرا گردید. نمونه های خون پیش، بلافاصله و یک ساعت پس از هر دو پروتکل ورزشی برای اندازه گیری غلظت PYY3-36 جمع آوری شد. یافته ها: نتایج نشان داد که، غلظت PYY3-36 پلاسمایی در هردو گروه دارای اضافه وزن و نرمال بلافاصله پس از فعالیت ورزشی با شدت بالا نسبت به قبل از آن به طور معناداری افزایش و یک ساعت پس از فعالیت به سطح پایه (پیش آزمون) بازگشت. درحالی که، غلظت PYY3-36 پلاسمایی پس از فعالیت ورزشی با شدت پایین در هردو گروه دارای اضافه وزن و وزن نرمال تغییر معناداری نداشت. همچنین، بین آثار فعالیت ورزشی با شدت بالا و پایین، بر غلظت PYY3-36 پلاسمایی در هردو گروه دارای اضافه وزن و وزن نرمال تفاوت معناداری دیده نشد. نتیجه گیری: نتایج این پژوهش بیانگر اثر شدت فعالیت ورزشی بر غلظت PYY3-36 پلاسمایی بود، ولی ترکیب بدنی اثری بر پاسخ PYY3-36 پلاسمایی به فعالیت ورزشی نداشت. این یافته ها می تواند مناسب افراد دارای اضافه وزن و چاق باشد که با اجرای فعالیت ورزشی با شدت بالا انرژی دریافتی و اشتهای خود را کاهش دهند تا به هدف خود که کاهش توده بدنی است نائل شوند.

مقدمه و هدف: تمرینات مختلفی برای افزایش عملکرد استقامت هوازی در بازیکنان فوتبال پیشنهاد شده است. اما هنوز مشخص نیست که کدام برنامه تمرین مطلوب تر است. بنابراین، هدف مطالعه حاضر بررسی تأثیر تمرین پلایومتریک، تناوبی شدید هوازی و موازی بر عملکرد استقامت هوازی ویژه در بازیکنان فوتبال آماتور مرد بود. روش شناسی: 32 بازیکن فوتبال حاضر در لیگ دسته سوم (سن = 7/4 ± 4/25 سال، قد = 1/7 ± 6/177 سانتی متر، توده بدن = 1/11 ± 2/74 کیلوگرم) در این مطالعه شرکت کردند. بازیکنان ابتدا بر اساس منطقه بازی و توان هوازی یکسان سازی شدند سپس به روش تصادفی در یکی از گروه های تمرین پلایومتریک (11 نفر)، تناوبی شدید هوازی (11 نفر) و موازی (10 نفر) قرار گرفتند. برنامه تمرین تناوبی شدید هوازی شامل 4 وهله 4 دقیقه ای دویدن با شدت 90 تا 95 درصد ضربان قلب بیشینه با 3 دقیقه استراحت فعال بین وهله ها بود. برنامه تمرین پلایومتریک شامل اجرای 9 حرکت جهشی و پرتابی در 3 نوبت با 10 تکرار بود که با شدت کم تا بیشینه انجام شد. برنامه تمرین موازی شامل اجرای همزمان دو برنامه تمرین پلایومتریک و تناوبی شدید هوازی در یک جلسه بود که ابتدا برنامه تمرین پلایومتریک اجرا شد. برنامه های تمرین به مدت 8 هفته و 3 جلسه در هفته اجرا شدند. پیش و پس از تمرین، آزمون استقامتی فوتبال هاف و هلگراد به منظور برآورد استقامت هوازی ویژه اجرا شد. یافته ها: استقامت هوازی ویژه در همه گروه های تمرین به طور معناداری افزایش یافت (پلایومتریک: از 18 ± 1349 به 36 ± 1387، تناوبی شدید هوازی: از 29 ± 1359 به 42 ± 1412 و موازی: از 23 ± 1335 به 33 ± 1436 متر، 05/0 > P ). اما، این افزایش در گروه موازی بالاتر از گروه های دیگر بود (05/0 > P )، هرچند تفاوت معناداری بین گروه های تناوبی شدید هوازی و پلایومتریک مشاهده نشد (653/0 = P ). بحث و نتیجه گیری: تمرین موازی نسبت به تمرین تناوبی شدید هوازی و پلایومتریک صرف در افزایش استقامت هوازی ویژه بازیکنان فوتبال آماتور مرد مؤثرتر است.