ابوطالب حسین پور

تحقیق حاضر با هدف بررسی عوامل مؤثر بر تمایل دانشجویان دختر رشته کشاورزی به کارآفرینی انجام شده است. این تحقیق از نوع پیمایشی است و جامعه آماری آن را دانشجویان دختر مقطع کارشناسی دانشگاه های علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری و پیام نور واحد ساری تشکیل می دهند که نمونه ای به حجم 88 نفر، با روش نمونه گیری طبقه ای متناسب با حجم از بین آنان انتخاب و اطلاعات مورد نیاز از طریق پرسشنامه گردآوری شده است. داده های این تحقیق با استفاده از نرم افزار SPSS10 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. نتایج تحلیل همبستگی نشان داد بین متغیرهای خودکارآمدی، هنجار اجتماعی، مهارت های کارآفرینی، انگیزه، استقلال طلبی، برداشت ذهنی از جذاب بودن، انتظار و خلاقیت دانشجویان و تمایل کارآفرینانه آنان، رابطه مثبت و معنی داری وجود دارد. با استفاده از رگرسیون گام به گام متغیرهای برداشت ذهنی از جذاب بودن کارآفرینی، هنجار اجتماعی و تعداد اعضای خانوار به ترتیب طی سه گام وارد معادله رگرسیون شدند که سه متغیر مذکور در مجموع 2/60 درصد از تغییرات تمایل کارآفرینانه دانشجویان را تببین می کردند.

این پژوهش با هدف بررسی نگرش دانشجویان کشاورزی به کارآفرینی انجام شده و از نوع پیمایشی است و جامعهی آماری آن دانشجویان کارشناسی رشتهی کشاورزی دانشگاه های علوم کشاورزی و منابع طبیعی و پیام نور ساری بودند که با استفاده از روش نمونه گیری طبقه ای متناسب با حجم، 110 نفر انتخاب و مطالعه شدند. ابزار تحقیق پرسش نامه بود که روایی محتوایی آن توسط حلقهی اندیش مندان و پایایی آن با استفاده از آلفای کرونباخ تایید شد. نتایج تحلیل هم بستگی نشان داد بین متغیرهای مهارت های کارآفرینی، انگیزه های درونی و بیرونی دانشجویان، برداشت ذهنی از جذاب بودن کارآفرینی، خودکارآمدی، انتظار، خلاقیت و هنجار اجتماعی و نگرش دانشجویان به کارآفرینی رابطهی مثبت و معنیداری وجود دارد. نتایج هم چنین نشان داد که نداشتن سرمایه یا پس انداز شخصی، ناتوانی در به دست آوردن منابع مالی و نداشتن اطلاعات دربارهی راه اندازی یک کسب وکار، مهم ترین موانع تمایل دانشجویان به کارآفرینی هستند.

برنامه ریزی محلی به منزله اصلی بنیادین و بخشی از کل توسعه همه جانبه روستایی و به مثابه کوششی با ابتکار عمل محلی، در فرآیند تعامل و هم اندیشی انسان های فعال و پویای محلی با هم، با دولت و با تشکل‌های غیردولتی، ریشه در تاریخ کهن جهان، بویژه ایران باستان، مصر و یونان، دارد. برنامه‌ریزی محلی با رویکرد آموزشی ترویجی، ریشه در موقعیت های گوناگون طبیعی، موضوعی و دیگر مقتضیات زمانی و مکانی دارد.گرچه دست آوردهای ناموفق چالش برانگیز ناشی از پافشاری مدیران دولتی در جهت تحکم قدرت و اختیار و استمرار تصدیگری سازمانی و یا باورهای ضعیف آنان نسبت به توانمندی و قابلیت های منابع انسانی محلی، موجب شکست های مکرر بسیاری از طرح ها و برنامه‌ها، شده است. اما ضرورت پایداری بخش کشاورزی و ماندگاری جامعه روستایی در عرصه وسیع روستا، موجب گردید تا از طریق منطقه‌ای کردن برنامه‌های آموزشی، با هدف روشنگری جمعیت کثیر مولد روستایی کشاورز و بهره گیری شایسته و قانونمند از مجموعه کنشگران بومی و محلی در قالب سامانه ای مشخص، به مهمترین سوال یعنی"چگونگی رسیدن به تطابق وتوازن میان قابلیت های محلی ومراتب برنامه ریزی محلی ترویجی پاسخ شایسته ای داده شود. به منظور تحقق این هدف، پژوهشی از نوع پارادیم کمی با ماهیت کاربردی- توسعه ای ، طراحی و اجرا گردید: جامعه آماری این پژوهش را دو گروه اصلی کنشگران( محلی و دولتی) از استان مازندران، شهرستان بابل، بخش لاله آباد، در ده زیر گروه، تشکیل داده اند. حجم نمونه 581 نفر انتخاب گردید. پرسشنامه تحقیق شامل دو قسمت کلی برای دو گروه اصلی جامعه آماری بود که بطور مجزا، از هر گروه، نظرخواهی صورت گرفت . نتایج حاصل ازتوصیف و تحلیل داده های تحقیق با اختصاربه شرح زیر، بیان می شود: تفاوت نظرات گروه های کنشگر محلی و دولتی و طبقات آنان، پیرامون پی‌آمدهای برنامه‌ریزی محلی و نقش کنشگران در تحقق و پایداری پی آمدها، ضرورت برخورداری روستا از هسته برنامه ریز محلی، ضرورت حضور تمام وقت جمعی از کنشگران محلی (کارشناسان کشاورزی، کشاورزی نمونه و خبره محلی معتمدین و ریش سفیدان) در مسئولیت دهیاری، دهداری ، بخشداری ، ترکیب شورای اسلامی و هیات مدیره تعاونی های محلی، معنی دار می باشد. همچنین پیرامون ، ضرروت تعامل کنشگران با همدیگر و رعایت مراتب واگذاری تدریجی برنامه های آموزش روستائیان به این هسته، تفاوت معنی‌دار در نظر است دیده نشد.