موسی صباغیان

اغلب پژوهشگرانی که دربارهشعر سبک هندی تحقیق کرده اند، کمتر به ساخت،نوع و معنای ترکیبات این اشعار پرداخته اند. از این رو، هدف اصلی ما در این مقاله، پرداختن به ترکیبات اشعار چند تن از شاعران سبک هندی(بیدل، فیضی، طالب، سلیم، غنی و حزین) از حیث «روابط نحوی» (روابط مسندی، فاعلی، مفعولی، متممی و ...) و «هسته معنایی» در گروه های«برون مرکز» و «درون مرکز» و طبقه بندی آن ها بر اساس دستورگشتاری و تعیین ژرف ساخت و روساخت شانبه کمک مدل ها و نمودارهای گوناگون بوده است. روش این پژوهش، توصیفی- تحلیلی است و چنان که گذشت، بر پایهیافته های زبان شناسی جدید و نظریهزایاگشتاری شکل گرفته است. کشفترکیبات خاص و این که از میان شاعران مورد نظر،بیشترین و ظریف ترین ترکیبات خاص از آنِ بیدل دهلویاست، از نتایج مهم این پژوهش به حساب می آیند.