ژینوس امراللهی فر

هدف: هدف از این پژوهش بررسی تاثیر آموزش بازی درمانی مادران کودکان اوتیستیک بر بهبود مهارت های ارتباطی زبانی کلامی کودکان اوتیسم بود. روش: مطالعه حاضر از نوع آزمایشی و کاربردی می باشد که به صورت پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل انجام گردید. جامعه آماری این پژوهش شامل کودکان اوتیستیک با درجه متوسط درخودماندگی مراکز نگهداری کودکان اوتیسم بود. از بین مراکز نگهداری کودکان اوتیسم ، 2 مرکز به طور در دسترس انتخاب شد. از هر مرکز 2 کلاس از کودکان دارای اوتیسم انتخاب شدند. در این مطالعه نمونه عبارت است از 30 نفر از کودکان اوتیستیک با درجه متوسط درخودماندگی در سال 95-1394 که به صورت در دسترس انتخاب و در دو گروه کنترل و آزمایش جایگزین شدند. یافته ها: نتایج نشان داد بین میانگین مهارت های ارتباط زبانی کلامی در گروه آزمایش و کنترل تفاوت معناداری وجود دارد. با حذف تاثیر نمرات پیش آزمون بین میانگین تعدیل شده مهارت های ارتباطی زبانی کلامی، بر حسب گروه در مرحله پس آزمون تفاوت معناداری وجود داشت. به طور کلی بر اساس یافته های این پژوهش بازی درمانی در پس آزمون باعث افزایش نمرات مهارت های ارتباطی زبانی کلامی شد. با توجه به اندازه تاثیر می توان گفت این میزان قابل توجه بوده است. در مرحله پیگیری نیز با حذف اثر پیش آزمون همچنان اثر درمان حفظ شده بود. نتیجه گیری: به طور کلی بر اساس این مطالعه می توان گفت آموزش بازی درمانی مادران باعث افزایش مهارت های ارتباطی زبانی کودکان اوتیسم می گردد.

پژوهش حاضر، به مقایسه ی ساختار انگیزشی و تحمل ابهام در دو گروه دانش آموزان دختر با وضعیت اقتصادی- اجتماعی بالا و پایین در شهر تهران پرداخته است. ساختار انگیزشی، مجموعه اهداف و شیوه های تعقیب آن توسط فرد را در برمی گیرد و توسط پرسشنامه ی PCI سنجیده می شود. تحمل ابهام نیز شامل چگونگی ادراک، تفسیر و واکنش افراد به موقعیت ها و محرک های مبهم است و توسط پرسشنامه یATS-I سنجیده می شود. نمونه ی این پژوهش دربرگیرنده-ی٦٠ آزمودنی، ٣٠ نفر از دانش آموزان دختر مقطع متوسطه با وضعیت اقتصادی- اجتماعی بالا و ٣٠ نفر از دانش آموزان دختر با وضعیت اقتصادی- اجتماعی پایین شهر تهران هستند که به صورت نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند. دراین پژوهش از t مستقل استفاده شده است. آزمودنی ها پرسشنامه PCIو ATS-I را تکمیل نمودند. α کرونباخ پرسشنامه PCI 81/0 و ATS-I77/0 می باشد. نتایج پژوهش نشان می دهد که بین دو گروه به لحاظ 1- میزان کنترل آزمودنی در تحقق هر هدف، 2- میزان شادی در صورت تحقق هر هدف، 3- میزان غم و سرخوردگی در صورت شکست هر هدف و4- تحمل ابهام تفاوت معنادار وجود دارد. ولی تفاوت معناداری به لحاظ 1- اهمیت اهداف، 2- احتمال تحقق اهداف بدون دخالت آزمودنی، 3- میزان آگاهی آزمودنی به گام ها و اقدامات ضروری تا دستیابی به هر هدف، 4- میزان تعهد و وابستگی قلبی آزمودنی به تحقق هدف، 5- طول مدت زمان تحقق هدف، 6- میزان آزادی در انتخاب هدف، 7- میزان اهمیت هر هدف برای اهداف دیگر و 8- تعداد اهداف مشاهده نشد. این پژوهش همچنین نشان می دهد که نوجوانان خانواده های با وضعیت اقتصادی- اجتماعی پائین، بیشتر منابع استرس زا را کنترل می کنند و آنها در صورت تحقق اهدافشان شادی بیشتری را تجربه می کنند و در صورت نرسیدن به اهداف، میزان سرخوردگی شان نیز بیشتر است.