سید محمد رییس زاده

تنوع ماموریت ها و پیچیدگی شرایط و محیط عملیاتی برای بسیاری از سازمان ها و حتی دولت ها، وضعیتی را پدید آورده که به رغم امکانات بسیار، با اتکای صرف به توانمندی های درون سازمانی دیگر نمی توان به نحو مطلوب به اهداف و آرمان ها و ماموریت ها دست یافت. لذا بهره گیری از ظرفیت های غیر سازمانی در جهت بهینه سازی ظرفیت های سازمانی پلیس امروز یک ضرورت اجتناب ناپذیر است. ظرفیت های موجود در حوزه اجتماعی و سرمایه های موجود در این حوزه که خود از حوزه های اصلی ماموریت نیروی انتظامی است و عمده ذی نفعان خدمات نیروی انتظامی را آحاد آن تشکیل می دهند، فرصت ها و امکانات جدیدی را برای این برنامه ریزان، سیاستگذاران، مجریان امور و وظایف این نیرو ایجاد می کند. از سوی دیگر منزلت و جایگاه نهادی و سازمانی نیروی انتظامی در قیاس با دیگر سازمان ها در حوزه نهادی دولتی و در افکار عمومی جامعه نیز حائز اهمیت است. مشارکت مردمی به مثابه راهبردی کلان در راستای تحقق این اهداف می تواند مورد توجه ویژه قرار گیرد. بهره گیری از ظرفیت ها و سرمایه های مختلف اجتماعی و از جمله تمایل و گرایش جامعه به مشارکت و همکاری با پلیس در حوزه هایی  از ماموریت های این نیرو و  مشارکت دادن نهادمند و سازمان یافته یا غیر سازمان یافته، آحاد جامعه و ذی نفعان در امور و خدمات  نیروی انتظامی، موضوعی است که می تواند در کاهش هزینه های این نیرو در انجام ماموریت ها موثر واقع شده و نوعی پایداری در وضعیت ها از جمله نظم، ثبات و امنیت اجتماعی ایجاد کند. هدف اصلی این پژوهش تبیین این دیدگاه و مبانی نظری و کاربردی آن در مقوله مشارکت اجتماعی به صورت کلی آن به منظور ترسیم خطوط راهنما و نقشه راه برنامه ریزی در اقدام سازمان یافته و غیر سازمان یافته مشارکت اجتماعی در حوزه ماموریت های نیروی انتظامی است. روش تحقیق بهره گیری از روش خبرگی و تحلیل داده های موجود در حوزه مشارکت اجتماعی می باشد.