مریم ساعدی

در پژوهش های حوزه شهر انسان مدار، دوچرخه سواری شهری عمدتاً در سایه مطالعات مربوط به پیاده ها قرار گرفته است. عمده مطالعات مربوط به دوچرخه سواری این پدیده را ذیل رشته هایی چون مهندسی ترافیک، مدیریت شهری و حوزه سلامت قرار داده است و در این میان معدود مطالعاتی وجود دارد که نگاهی جامعه شناسانه و انسان شناسانه به این زیست متفاوت شهری داشته اند. از طرفی با وجود مطالعات متعددی که به تجربه زیسته پیاده ها در شهر پرداخته اند، مطالعات بسیار محدودی در راستای فهم بخشی از تجربه دوچرخه ها در شهر انجام شده است. علاوه بر این مطالعات صورت گرفته در این حوزه غالباً از روش های کمی برای رفع نیازهای زیرساختی و افزایش قابلیت دوچرخه سواری استفاده کرده اند، پژوهش هایی که مبتنی بر روش های کمی و پوزیتیویستی صرفاً به پاسخ های کالبدی-فضایی دوچرخه سواران از جمله طراحی مسیرها،ایستگاه ها و... پرداخته اند. پژوهش حاضر با هدف فهم تجربه زیسته دوچرخه سواری در شهر خودرو محوری چون تهران با نگاهی جامعه شناسانه و انسان شناسانه به آن با کاربست روش نوظهور خود مردم نگاری (همکارانه) انجام شده است. نتایج حاصل در قالب ابعاد چهارگانه تجربه زیسته (فضا، بدن، روابط اجتماعی و زمان) ارائه شده است که نشان می دهد دوچرخه سواران در شهر تجربه کاملاً متفاوت از پیاده و سایر افراد در ارتباط با شهر و دیگران می سازند که پژوهش های کاربردی در حوزه هایی چون طراحی شهری نیازمند فهمی بنیادین از این تجربه های زیسته اند تا بتوانند فضای شهری را به شکل مطلوبی به نفع دوچرخه سواران تغییر دهند.

امروزه از نیروی انسانی به عنوان یکی از مهمترین منابع سازمانی یاد میشود. که در برخورد با چالش های محیطی و کسب مزیت رقابتی نقش منحصر به فردی را بازی میکند. یکی از راه کارهای مدیران جهت حفظ این منبع سازمانی، ایجاد رضایت شغلی و جلوگیری از نارضایتی است. لذا در پژوهش حاضر به بررسی عوامل مرتبط با رضایت شغلی کارکنان بر اساس مدل شاخص توصیفی شغل (JDI) پرداخته شده است. هدف اصلی پژوهش، پاسخ به این سؤال است که عوامل مرتبط با رضایت شغلی کارکنان سازمان تأمین اجتماعی استان گلستان چیست؟ در این راستا بر اساس مدل JDI، که پنج عامل را معرفی میکند فرضیات تحقیق شکل گرفت. روش تحقیق از نوع پیمایشی و همبستگی است. جامعه آماری شامل کلیه کارکنان شاغل (رسمی و قراردادی) سازمان تأمین اجتماعی استان گلستان به تعداد 278 نفر در سال 86-85 میباشد که حجم نمونه 162 نفر و روش نمونه گیری از نوع تصادفی ساده میباشد. همچنین از دو پرسشنامه استاندارد به منظور اندازه گیری متغیرهای مستقل و وابسته استفاده شده است. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش آمار توصیفی، آزمون همبستگی اسپیرمن و آزمون رگرسیون چند متغیره استفاده گردید. نهایتاً بر اساس مطالعات انجام شده تمامی فرضیات تحقیق مورد تائید قرار گرفت. تائید فرضیات بیانگر این است که عوامل پنج گانه مدل JDI در سازمان تأمین اجتماعی با رضایت شغلی کارکنان رابطه دارد لذا مدیران سازمان میتوانند به منظور ایجاد و افزایش رضایت شغلی نیروی انسانی خود به این عوامل توجه نمایند. در ضمن در نتیجه پژوهش حاضر میزان ارتباط هر یک از عوامل مدل تعیین و نهایتاً یک مدل خطی برای آن ارائه گردید.