چکیده

In the text of the Holy Quran and the Bible, it is emphasized that God is invisible and cannot be seen by the eyes. There is a distinction in that while the Old Testament does not regard God as merely a mental entity, it acknowledges a direct presence of God in speaking to humans through specific verses and signs. The vision represented in the Quran is used to explain the perception of events and the manifestation of human actions on the Day of Judgment, whereas the vision in bodily form regarding seeing God exists in the Two Testaments. The language of the Holy Quran cannot be influenced by the language of the Bible, although there are similarities in some instances. Ultimately, despite the claims of the Bible regarding the invisibility of God, their descriptions often suggest a corporeal image. However, the Quran explicitly denies the embodiment and vision of God Almighty, and instances discussing sight are often interpreted as a denial of sight.

زبان قرآن و عهدین در مسأله رؤیت خدای تعالی

در متن قرآن کریم و عهدین تاکید می شود که خداوند از چشم ها ناپیدا و غیرقابل رویت است، با این تشابه که درعهد قدیم خداوند را موجودی ذهنی نمی داند ولی از حضور مستقیم خدا برای صحبت با انسان با آیات و نشانه های ویژه ای همراه می داند، رویت تمثلی و تجسمی در قرآن در تبیین تصور وقایع و تجسم اعمال انسان در قیامت استعمال شده ، در حالی که رویت تجسمی و تجسدی در مورد رویت خداوند در عهدین وجود دارد. همان طور که در این گفتار مطرح می شود زبان قرآن کریم نمی تواند از زبان عهدین تاثیر پذیرفته باشد. هر چند که در برخی موارد شباهت هایی وجود دارد. در نهایت علی رغم ادعای عهدین مبنی بر مشاهده نشدن خداوند توصیف ها آن دلالت جسم بودن را به ذهن متبادر می کند اما در بیان قرآن کریم به صراحت تجسم و رویت خدای تعالی نفی می شود و موارد که بحث از رویت است اغلب تاویل به عدم رویت می شود.

تبلیغات