درهم تنیدگی کودکی و مرگ یا روایت جادویی زمان در روزگار سپری شده مردم سالخورده (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
واقع گرایی توان کافی برای بیان واقعیت را ندارد؛ گواهش این که بسیاری از منتقدان، از جمله فیلیپ لوژون خودزیست نامه را خیالی یا اتوفیکسیون می پندارند؛ چه، تخیّل نویسنده بر سیاق روایت زندگی راوی تأثیر می نهد. هیچ نویسنده ای نمی تواند، به هنگام روایت زندگی خویش، مانع دخیل شدن تخییل (fantasme)، نیز تخیّل در اثرش شود؛ بدینسان، ناگزیر، هنگام بازآفرینی رخدادهای زندگی یا روابط خویشاوندی، واقعیتی را بازمی نمایاند دگرگشته. چنانچه خواننده روزگار سپری شده مردم سالخورده با زندگی محمود دولت آبادی آشنا باشد، به فراست درمی یابد اثرش از نوع خودزیست نامه خیالی است؛ او در دو جلد نخست، از راوی اولشخص استفاده نمی کند. افزون بر این، اگر در بسیاری از خودزیست نامه ها، نویسنده کودکی را نقطه آغاز فرض می کند، سپس به نقل وقایعی می پردازد که او را به بالندگی، گاهی نیز به دوران پیری می رساند، در روزگار سپری شده، برخلاف اسلوب نگارشِ خودزیست نامه، مرگ زودهنگام پدربزرگ شخصیت اصلی است که به مثابه نقطه آغاز داستان برگزیده شده؛ مبتدای این اثر، روایت مرگ نامنتظری است که پیامدهایش بر اخلاف شخصیت اصلی تأثیر می نهد. انتخاب مرگ، به عنوان سرآغاز داستان، بر بوطیقای کل رمان تأثیر می گذارد و سبب می شود دوران کودکی با مرگ درهم آمیزد. هم هنگام، نویسنده برای نشان دادن این، نیز استیلا و تهدید مرگ، گاهی از عناصری بهره می گیرد که رمان را از روایت واقعگرایانه کرونوتوپ، یا فضازمان، دور و به خودزیست نامه ای خیالی بدل می کند، گاهی نیز با ذکر نشانه هایی، به ظاهر منطبق با واقعیت، مانند چهره پردازی ها، چنان می کند که خواننده به اشتباه خود را با نقل واقعیت روبرو بیند. بن مایه تحقیق ما، شناسایی و تحلیل این دست عناصر و بررسیدن تأثیر آن ها بر ساختار روایی روزگار سپری شده با هدف نشان دادن چگونگی گذر از اتوبیوگرافی به اتوفیکسیون همراه با درهم تنیدگی کودکی و مرگ است.The fusion of childhood and death or the magical narrative of time in The past of old people
This article is the result of Mahmoud Dowlatabadi's collaboration with us as a literary researcher about The past of old people. The main topic is the investigation of time’s poetic in relation to space.It rarely happens that an article criticizing a work is written with the participation of the author of the same work. If the reader of this novel is familiar with Dowlatabadi's life, he will easily understand that his book is an autofiction. The difference between autofiction and autobiography is that the author's imagination in the first type, compared to the second, more easily affects the process of defining the narrator's life. According to Freud, by using his phantasmagoric activity, a person recreates the events of his life and his relatives and in this way, he represents a reality that has been transformed. In many autobiographies, the author assumes childhood as the starting point of his story, then, he narrates events that bring him to adulthood, sometimes to old age. But in The past of old people, unlike autobiographical writing, the author refers to the early death of the main character's grandfather to show the starting point of the story. In other words, the beginning of this autofiction is the story of an unexpected death, the consequences of which will affect the lives of the descendants of the main character. The fact that the author chose death as the starting point of the story causes the entire poetic of novel changed and childhood is mixed with death. At the same time, to show this transformation and the threat of death, the author uses elements that make the novel distance itself from the realistic time and turn into autofiction. Identifying and analyzing these elements is the main foundation of our research. Consulting with Dowlatabadi and including his opinions in this article has created a good opportunity to improve the content of our research, and he can discover his work with hidden effects
تبلیغات
