شناخت کارکردهای گفتمان نظامی حکومت افشاریه در ایجاد حس تعلق مردم به قلمرو سرزمینی ایران (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
هویت مشترک اجتماعی پدیده ای تاریخی بوده و در هر مقطعی از زمان متأثر از فرایندهای سیاسی – اجتماعی صورت بندی ویژه ای از هویت متجانس اجتماعی شکل می گیرد. به بیان دیگر هویت مشترک اجتماعی به معنای ایجاد احساس تعلق به قلمرو سیاسی - اجتماعی معین؛ محصول تلاش آگاهانه یک طبقه سیاسی برای ایجاد ابزاری است که ابقای قدرت و اعمال حاکمیت را تسهیل نماید. میلیتاریسم نادری در عصر افشاریه نقش مهمی در تجمیع اجزای پراکنده طایفه ای- قومی در ایران داشته است. لیکن در این مطالعات کمتر به چگونگی عملکرد نظامی گری حکومت افشاریه و نقش آن در ایجاد حس تعلق مردم به قلمرو سرزمینی پرداخته شده است. در این مقاله کوشش گردیده با اتکا به روش تفسیری؛ چگونگی صورت بندی گفتمانی مفهوم هویت مشترک اجتماعی در سرزمین ایران، در عصر نادرشاه افشار موردبررسی قرار گیرد. در این راستا با واکاوی متن اجتماعی - سیاسی این مقطع زمانی چگونگی ساماندهی مؤلفه های مؤثر بر آن از طریق رویکرد نظامی نادرشاه در ایجاد حس تعلق سرزمینی در ایران موردبررسی قرار می گیرد. نتایج پژوهش نمایان گر آن است که جهت گیری ساخت هویت مشترک اجتماعی در این دوره عمیقاً متأثر از رویکردهای نظامی حاکمیت بوده و عواملی نظیر غیریت سازی ژئوپلیتیک با همسایگان شرقی به ویژه گورکانیان هند، اجبار سیاسی- نظامی در جهت تقریب آموزه های تشیع و تسنن در جهت ایجاد یک امپراطوری بزرگ اسلامی و اعتباردهی به نیروهای نظامی ایلات مهم ترین مؤلفه های ایجاد هویت مشترک اجتماعی در این دوره بوده است.Understanding the Military Discourse Functions of Afshar Dynasty in Making Iranian People Belonging Sense to the Territory
Social identity is a historical phenomenon and is influenced by political and social processes at any given time, resulting in a distinct form of homogeneous social identity. In other words, social common identity refers to the creation of a belonging sense to a specific political-social territory and it is the result of the deliberate efforts of a political class to create a tool that facilitates the preservation of power and the exercise of governance. In the Afsharid era between 1736 – 1796, militarism has played an important role in uniting scattered tribal-ethnic components in Iran. Since there are few studies on the functioning of the Afsharid regime's militarism and its role in creating a sense of belonging to the territory of the people, this article attempts to formulate the concept of common social identity in Iran during the era of Nader Shah Afshar relying on the interpretive method. In this regard, the components affecting the concept of common social identity in the land of Iran through Nader Shah's military approach in creating a sense of territorial belonging in Iran are examined by analyzing the socio-political text of this period. The results of the research show that the direction of building a common social identity in this period was deeply influenced by the military approaches of the government. And the factors such as geopolitical alienation with the eastern neighbors, especially the Gurkans of India, the political military compulsion to bring the teachings of Shi’a and Sunni closer to building a great Islamic empire and validating the military forces of the tribes were the most important components of creating a common social identity during this period.
تبلیغات
