زمینه و هدف: خودکارآمدی به عنوان یکی از مولفه های رفتار سازمانی مثبت گرا نقش مهمی را در بهبود و توسعه ی عملکرد کارکنان ایفا می کند. هدف از پژوهش حاضر شناسایی عوامل اثرگذار بر احساس خودکارآمدی در میان کارکنان دانشگاه تهران می باشد. روش شناسی پژوهش: تحقیق حاضر در پارادایم تفسیری قرار گرفته و بر اساس نوع هدف کاربردی، و از نظر ماهیت داده ها کیفی بوده و دارای رویکرد استقرایی می باشد. جهت جمع آوری اطلاعات از ابزار مصاحبه نیمه ساختار یافته استفاده شده است. مشارکت کنندگان پژوهش حاضر را کارکنان آموزشی و پژوهشی دانشگاه تهران تشکیل داده و روش نمونه گیری در تحقیق حاضر در دسترس است. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تکنیک تحلیل مضمون استفاده شده است. یافته ها: پس از انجام مصاحبه با 12 نفر از کارکنان و رسیدن به اشباع نظری، محقق به 12 مضمون فرعی و 4 مضمون اصلی دست یافت. مضامین اصلی و فرعی پژوهش حاضر شامل: عوامل سازمانی(بازخورد مثبت مدیران، بی عدالتی در سازمان، فرهنگ سازمانی انعطاف ناپذیر و نحوه ی سرپرستی و مدیریت)، عوامل شغلی(انگیزه در شغل، عدم تناسب شغل و شاغل و ویژگی ها و خصوصیات شغلی)، عوامل فردی(تجربه موفق شخصی، یادگیری خودکارامدی و ویژگی های شخصیتی و روانی) و عوامل اجتماعی(بازخورد مثبت همکاران و موفقیت ها و پیروزی های همکاران) می باشد. نتیجه گیری: توجه به عوامل سازمانی، شغلی، فردی و اجتماعی می تواند زمینه لازم برای افزایش خودکارآمدی کارکنان را فراهم آورد.
