پرسش از معناداری حیات انسان و راهکارهای نیل به آن، در حقیقت ریشه در مراتب وجود آدمی دارد و با تار و پود اسرار و پیچیدگی وجود آدمی درهم تنیده است. بر اساس سنّت نبوی و احادیث اسلامی در این پژوهش اثبات می گردد که زندگی حقیقی برای انسان در پرتو «زنده بودن قلب و دل او» حاصل می گردد و کافران محکوم به مرگ و هلاکت اند.با توجه به روایات اسلامی به منظور احیاء قلب آدمی، عوامل و راهکارهای معنادار سازی زندگی قابل استنباط و ارائه می باشد.عوامل و راهکارهای مذکور یا فردی هستند و یا اجتماعی، عوامل فردی به سه شاخه ی فکری-بینشی از قبیل خداشناسی، تصحیح بینش در مورد مرگ، ایده ی صبر و شکیبایی، عوامل ایمانی – گرایشی، مانند ایمان به خدا، توکّل، دعا، عوامل رفتاری همچون عمل صالح، عدم بستگی به دنیا، رعایت اصل تدریجی و عوامل فرهنگی-اجتماعی مانند مثبت اندیشی و خویش بینی نسبت به دیگران، گذشت از خطاهای دیگران، گشاده رویی و وحدت کلمه تقسیم می شوند.در این میان آنچه که به زندگی معنا و مفهوم می بخشد و شور و نشاط لازم برای پاک سازی «زمین» و به سامان رساندن «زمینه» برای احیای ارزش های اصلی خداجویانه می شود، پدیده ی «انتظار» است.بر پایه ی این انتظار مقدس و بر اساس تحقق بخشیدن به راهکارهای مذکور می توان به زندگی معنادار و حیات طیبه و اصل گردید.
