معناشناسی «لغو» در زبان عربی قرآنی بر پایه روابط بینامتنی قرآن و عهدین (مقاله علمی وزارت علوم)

چکیده

واژه «لغو» و مشتقات آن در یازده آیه از قرآن کریم تکرار شده اند. معنای این واژه خصوصاً در برخی آیات منشأ اختلافات گسترده ای از زمان صحابه و تابعین بوده است که علت آن، دور شدن از بافت فرهنگی و زبان عربی عصر نزول قرآن می-باشد. یکی از روش های کارآمد جهت پیمودن این فاصله تاریخی و کشف معنای واژگان قرآنی در بافت نزول، استفاده از روش های مختلف زبان شناسی تاریخی، خصوصاً معناشناسی تاریخی و ریشه شناسی می باشد که در پژوهش پیش رو جهت کشف معنای این واژه مورد استفاده قرار گرفته است. به این منظور با توجه به بن ثنایی این واژه در زبان آفروآسیایی باستان و با تحلیل و مقایسه کاربردهای این ریشه در قرآن کریم و عهد عتیق، نقاط مبهم تحولات معنایی این واژه تا دوره عربی قرآنی روشن می شود. نتیجه کاوش اینست که با توجه به معنای «جاهل» در قرآن کریم، لغو در آن دوران، اوّلاً به سخنی گفته می شد که فرد «جاهل» در اثر غلیان انفجاری هوا و هوس بیان می کرد و ثانیاً به داوری های سطحی چنین شخصی گفته می-شد که به واسطه اثرگذاری این رویّه در قوای عقلی او انجام می شد.