این مقاله به بررسی تاثیر ساختار اجتماعی محیط علمی، کمیت و کیفیت تعامل دانشجویان با دانشکده، مسؤولیت های شغلی و سایر ویژگی های دانشجویان بر احساس خور اثربخشی دانشگاهی دانشجویان تحصیلات تکمیلی می پردازد. به عبارت دیگر، گر چه که محیط آموزشی دانشگاه ار طرق مختلفی بر ابعاد گوناگون نگرشها و عملکرد دانشجویان تاثیر می گذارد، اما مطالعه حاضر به ارزیابی تاثیرات اجتماعی و ساختاری محیط علمی بر برآورد دانشجویان از توانایی های خود در موفقیت در امور تحصیلی و تکمیل وظایف خاص دانشگاهی (خود ـ اثربخشی دانشگاهی) می پردازد. الگوی تحلیلی توسعه داده شده در نمونه ای 369 نفری از دانشجویان دوره های تحصیلات تکمیلی مورد آزمون قرار گرفت و تحلیل عاملی متغیر تابع (خود ـ اثربخشی دانشگاهی) نشان داد که سازه خود اثر بخشی دانشگاهی مطابق نظریه (تئوری) خود اثر بخشی آلبرت باندورا به دو بعد خود اثر بخشی دانشگاهی و اثر بخشی دانشگاهی تقسیم می شود. برداشت دانشجویان از عملکرد استادان، اشتغال آنان در مشاغل مرتبط با رشته تحصیلی و پیوستگی تحصیلات دانشگاهی در همان دانشگاه، مهمترین عوامل موثر بر بعد خود اثر بخشی دانشگاهی و نظارت حرفه ای استادان بر فعالیت علمی دانشجویان، تعامل علمی بین آنان و اشتغال در مشاغل مرتبط با رشته تحصیلی و وضعیت زندگی در ارتباط با خانواده از جمله مهمترین عوامل مؤثر بر خود اثر بخشی شخصی دانشگاهی دانشجویان هستند.
