آبشار مارگون

گردشگری در حال بسط و رشد شتابان است، به طوری که امروزه یکی از اهداف کشورها در تأمین منابع ارزی است، به همین علّت مورد توجه بسیاری از جوامع قرار دارد. در واقع استان فارس یکی از مناطق بسیار زیبا و بکر برای بسیاری از دوست داران طبیعت گردی و از طرفی شهرستان سپیدان به عنوان یکی از مناطق دیدنی و برف گیر این استان با ریزش های جوی مناسب، پتانسیل های بالایی در زمینه طبیعت گردی به حساب می آید. هدف از این پژوهش «تحلیلی برجاذبه ها و دافعه های آبشار مارگون در جذب گردشگران با تأکید بر توسعه پایدار» است. روش تحقیق در این پژوهش از نوع (تحلیلی، توصیفی و پیمایشی) است. جامعه آماری در این تحقیق را گردشگران آبشار مارگون تشکیل می دهند که در سال 1386 براساس آمار سازمان میراث فرهنگی و گردشگری شهرستان سپیدان 800 هزار نفر از آبشار مارگون دیدن کردند، از این تعداد بالغ بر383 نفر را به عنوان حجم نمونه انتخاب شدند. همچنین در این تحقیق با استفاده از مدل Swot به تعیین نقاط قوت، نقاط ضعف، فرصت ها و تهدیدها و ارائه استراتژی و راهبرد در جهت توسعه گردشگری آبشار مارگون با توجه به توسعه پایدار پرداخته شده است. تکنیک های مورد استفاده در این پژوهش، اسپیرمن و پیرسون هستند. نتایج تحقیق نشان می دهد که با توجه به اهمیت فعالیت های گردشگری در جهان امروز و نقش منابع طبیعی در جذب گردشگران، به خصوص در منطقه آبشار مارگون با گذر از نگاه صرفاً زیست محیطی به این منطقه و برنامه ریزی و مدیریت صحیح با نگاه زیست محیطی و گردشگری، شاهد تخریب کمتر آبشار و محیط پیرامون آن باشیم و در نهایت محیطی سالم و شکوفا در جهت رفع بخشی از مسایل شهرستان سپیدان باشیم.

یکی از فاکتورهای بسیار تاثیرگذار بر رضایت گردشگران، کیفیت تجربه ی گردشگری است. ازدحام بیش از حد در زمان اوج تقاضا در برخی از سایت های گردشگری کشور منجر به عبور از آستانه های ظرفیت تحمل اجتماعی شده و نهایتاً به افت کیفیت تجربه ی گردشگران می انجامد. با این حال، برطبق مطالعات دیدارکنندگان در واکنش به ازدحام ادراک شده، برخی سازوکارهای مقابله ای را به کار می گیرند تا هم چنان رضایت خود را در سطح بالایی نگه دارند. هدف از مطالعه ی حاضر، تعیین ظرفیت تحمل اجتماعی دیدارکنندگان و واکنش های رفتاری آنان به ازدحام در آبشار مارگون بوده است. جامعه ی آماری این تحقیق را گردشگران درون حوزه ای دیدارکننده از آبشار مارگون تشکیل می دادند. داده های موردنیاز در تعطیلات نوروز 1390، به روش میدانی و از طریق پرسش نامه جمع آوری گردید. ازدحام ادراک شده به عنوان یک سازه روان شناختی از طریق فنون خود اظهاری و براساس مقیاس وسک و هبرلین سنجیده شد. برای تعیین ظرفیت تحمل اجتماعی از رویکرد هنجاری و روش تصویری استفاده گردید. نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل 273 پرسش نامه، نشان داد که تراکم سایت از آستانه های اجتماعی مطلوب دیدارکنندگان فراتر رفته است. یافته ها مؤید این موضوع بود که شاخص رضایت به تنهایی برای تعیین سطح ظرفیت تحمل اجتماعی کافی نیست. بعلاوه، جایگزینی زمان و بطور مشخص کاهش طول مدت دیدار غالب ترین واکنش رفتاری بود.